Με αφορμή το «Atom Ηeart Μother», ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο των Pink Floyd, ο Μάξιμος Μουμούρης συμπράττει με την Underground Youth Orchestra υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη και στήνει μία ζωντανή μουσική παράσταση από τις 29 Ιουνίου έως την 01 Ιουλίου 2018 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Με όχημα τη ζωντανή μουσική επί σκηνής, αποπειράται να καταγράψει την διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, την σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του, όπως και οι συναντήσεις με τους Άλλους και την αφύπνισή του μέσα από αυτούς.
O ωμός κυνισμός των στίχων του Roger Waters, η ζωτική αμφιβολία του Edgar Moren, η μοναχική πορεία του εν δυνάμει αυτόχειρα «λύκου της στέπας» του Herman Esse και τέλος, η υπαρξιακή φιλοσοφία του Osho που καταρρίπτει το Εγώ, φτιάχνουν την αντιφατικότητα της μοναχική πορείας ενός ανθρώπου. Η μηχανική, αινιγματική και οξύμωρη πραγματικότητά του έρχεται αντιμέτωπη με τις εφηβικές φωνές της χορωδίας και τον οδηγούν στο να κοιτάξει στο παρελθόν και να αντιληφθεί το παρόν, να αντιληφθεί το λόγο που δε γελάει όπως όταν ήταν παιδί.
Ο Μάξιμος Μουμούρης μάς μίλησε για το νέου του αυτό εγχείρημα κι έλυσε όλες τις απορίες μας…
Τι θα δούμε στο «LLAWFALL»; Την στιγμή που η συνείδηση αρχίζει να λειτουργεί στη ζωή ενός ανθρώπου. Πώς ζούσε πριν και την πόρτα που ανοίγει η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης, δηλαδή πως μέχρι εκείνη τη στιγμή η ζωή του ήταν χωρίς επίγνωση.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει ιδιαίτερα στους Pink Floyd; Όταν άρχισα να ακούω Floyd άκουγα μόνο τη μουσική τους, έβαζα ένα cd και το άκουγα ολόκληρο. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα concept album. Ήταν μια αφήγηση μέσω του ρυθμού και της μελωδίας. Μεγαλώνοντας και ακούγοντας τους ξανά, ανακάλυψα την αφηγηματικότητα και μέσω των στίχων τους, κάθε album τους είναι μια ιστορία. Οι Floyd είναι σκληροί και τρυφεροί ταυτόχρονα, οι στίχοι του Roger Waters σου κολλάνε τη μούρη στον καθρέφτη και μέσα από την σκοτεινή πλευρά του εαυτού αναζητούν την αισιόδοξη πλευρά της ύπαρξης.
Η παράσταση όμως δεν είναι μόνο επιρροή από τους Floyd.. Ο Εντγκαρ Μορέν και η πίστη του πως η αμφισβήτηση και η συνεχής αναζήτηση των αλλαγών που συμβαίνουν σε μια πορεία ζωής είναι ζωτικής σημασίας, ο δυνάμει αυτόχειρας “Λύκος της στέπας” του Χέρμαν Έσσε και η αναπόφευκτη μοναχικότητα που όλοι καλούμαστε να βιώσουμε, αλλά και η καταστροφή του ΕΓΩ που προτείνει ο Όσσο για να αναδυθεί η πραγματική ύπαρξη του ανθρώπου, είναι επίσης βασικές επιρροές στην παράσταση.
Αγαπημένος σας από το συγκρότημα; Αλήθεια …κανένας. Ακούω τα σόλο του Gilmore και χάνομαι, τα ακόρντα του Waters και πιάνω τον εαυτό μου να λικνίζεται, τις μελωδίες του Wright που συνοδεύουν με στοργή το σύνολο και ταξιδεύω, τα περάσματα του Mason που κάθομαι να τα παίξω και εγώ με τα ακουστικά στα αυτιά (δεν τα καταφέρνω ασφαλώς).
Κάποτε μπήκα και εγώ στην παγίδα να πάρω θέση, Gilmore ή Waters, Waters ή Wright, Barrett ή Waters; Τίποτα από όλα αυτά. Τα θεμέλια μπήκαν πριν το ’70, η στροφή έγινε το ’70 και μετά όπου και για μια δεκαετία μεγαλούργησαν μέχρι το επικό “The wall”. Δε θα υπήρχαν οι Floyd αν έλειπε κάποιος από αυτούς.
Ο στόχος; Τι επιχειρείτε να κάνετε; Να αποτυπώσω μάλλον μια κομβική στιγμή στη ζωή η οποία έρχεται σε όλους μας. Το ερώτημα είναι αν θα είμαστε “παρόντες” για να την αντιληφθούμε και να καβαλήσουμε το άλογο χωρίς σκέψη, και όπου μας βγάλει.
Πώς «συμπράττει» η μουσική με τον λόγο; Δύσκολα. Όπου υπάρχει μουσική ο λόγος υστερεί. Η μουσική είναι η αφορμή για να σταματήσει η σκέψη, η μηχανικότητα και να πάρει ρόλο το σώμα, η ύπαρξη, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην παράσταση. Από τη στιγμή που η μουσική θα ξεκινήσει δεσπόζει και ο μαέστρος (Κώστας Ηλιάδης) είναι ο απόλυτος άρχων. Η μουσική καταλύει κάθε απόφαση, εκείνη οδηγεί. Τότε, και μόνο τότε, αφού νιώσει το σώμα, ίσως υπάρχει κάτι να ειπωθεί.
Ποιος ο ρόλος ο δικός σας και ποιος του Ακη Σακελλαρίου; Μοιραζόμαστε τον ίδιο ρόλο. Ο Άκης θα παίξει τις δυο βραδιές και εγώ τη μια, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Είμαστε ο άντρας επί σκηνής. Το ενδιαφέρον είναι πως στήνουμε εγώ και η Μαριάνα Καβαλλιερατου με τον Άκη επί σκηνής και παρακολουθώντας τον κάνω και εγώ πρόβα. Το ίδιο συμβαίνει όταν εκείνος παρακολουθεί εμένα. Προς το παρόν προτιμώ το πρώτο.
Ο Ένας κι ο άλλος… Συναντιούνται και αν ναι, πού, αυτοί οι δύο; Ο Ένας συναντάει το πλήθος που είναι οι μουσικοί και οι χορωδοί (Underground Youth Orchestra). Εκείνοι εισβάλουν στο χώρο του άντρα με τη μουσική τους, παίρνουν το ρόλο του κοινωνικού. Μέσα από εκείνους, ο άντρας θα ανακαλύψει τη νέα διαδρομή που ανοίγεται μπροστά του η οποία είναι γεμάτη αγκάθια, αλλά κρύβει τεράστιες απολαύσεις που τελικά μόνο μέσα από τη μοναχικότητα μπορούν να βιωθούν…
Συντελεστές: Κείμενο: Μάξιμος Μουμούρης. Σκηνοθεσία/σκηνικά: Μάξιμος Μουμούρης. Ηθοποιοί: Άκης Σακελαρίου/ Μάξιμος Μουμούρης. Επιμέλεια κίνησης: Μαριάνα Καβαλλιεράτου. Μουσικοί: Underground Youth Orchestra.
Μουσική Διεύθυνση: Κώστας Ηλιαδης. Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Παραγωγή: ΙΑΝΟΣ. Διεύθυνση παραγωγής: Ντένια Σαφαρή. Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα. Υπεύθυνη χορηγιών: Μαριλένα Θεοδωράκου
Info
29 Ιουνίου 2018
ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ, Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος
Τηλ.: 210-3418550
Eως 1η Ιουλίου 2018, στις 21:00, στο Θέατρο του ΙΜΚ. Διάρκεια παράστασης: 60’. Τιμή εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15€, Τιμή προπώλησης 12€, Ειδική τιμή 10€
πηγή: tospirto.net
