Με αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ 18+, ο δημοφιλής τραγουδοποιός μας μιλάει για τις προκλήσεις της μουσικής ενηλικίωσης, για το τι γίνεται όταν χάνεις τον έλεγχο της πορείας σου και για τα όσα θα συμβούλευε τον εαυτό του, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, στις εποχές με τα Φώτα Που Σβήνουν.
Στo “Λουλούδια Στο Γκρεμό”, έχει πολύ ενδιαφέρον η συνομιλία που προκύπτει ανάμεσα σε δύο γενιές. Τι χωρίζει και τι συνδέει αυτές τις γενιές; Και ποια είναι η «γενιά του χάους»;
Νομίζω ότι σε αυτό το τραγούδι έγραψα τους πιο καλούς μου στίχους. Είναι γραμμένο όχι για τη γενιά μου, αλλά για δυο καλούς μου φίλους, τον Δημήτρη και τον Ντομένικο από Τα Φώτα Που Σβήνουν. Τότε, το 2006, είχαν σταματήσει να γράφουν και ζούσαν απίστευτα, ταξιδεύοντας στον κόσμο.
Κι όμως, στις περιπέτειές τους βρήκα νομίζω κάτι κοινό με τη γενιά μας. Τότε ήμασταν 30, τώρα 40… Είμαστε μια γενιά που τα έκανε όλα μισά. Φύγαμε από το σπίτι, αλλά ΟΚ, παίρναμε και τα τάπερ της μαμάς. Σπουδάσαμε παράξενες τέχνες στο εξωτερικό, αλλά μας στήριζαν κι οι δικοί μας. Κάναμε τα πάντα για να πάρουμε ένα μπράβο από τους γονείς μας. Μας ένοιαζε η άποψή τους για τη ζωή μας. Και ας το παίζαμε μάγκες. Μια αόρατη κλωστή δεν μας άφησε να ενηλικιωθούμε. Δεν υπήρξε στα αλήθεια η δική μας γενιά. Είμαστε βγαλμένοι από μια τρελή φαντασίωση των γονιών μας. Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά αυτό καταλαβαίνω. Είμαστε λουλούδια που φύτρωσαν στον γκρεμό. Εκεί μας έβαλε η προηγούμενη γενιά. Φυτρώσαμε και αντικρύσαμε το χάος. Μέσα μας και έξω μας. Χάος πραγματικό, που δεν μας αφήνει ούτε στιγμή.
Ο Σαββόπουλος, πολύ πιο ποιητικά και πολύ πιο πετυχημένα, έγραψε για τη δική του γενιά. Τη γενιά των γονιών μας. Αυτοί έφτιαξαν μια δική τους ιστορία. Μετά από πόλεμο, μέσα στη φτώχεια, μέσα στον σκοταδισμό, στη χούντα. Βρίσκω απολύτως τραγικό ότι οι ίδιοι άνθρωποι ταυτόχρονα έφτιαξαν και χάλασαν τη χώρα. Πρέπει να συμφιλιωθούμε, πάντως. Δεν τα έκαναν όλα στραβά. Αλλά έκαναν και τρομερά λάθη.
Κυρίως όμως η δική μας γενιά πρέπει να βρει την ιστορία της. Πρέπει να μεγαλώσουμε. Είμαστε πια 40. Αυτό νομίζω λέει κι ο Σαββόπουλος όταν «ειρωνεύεται» στο ντουέτο τη γενιά μας: «Ε, υπερβολές λέει». Τον είδα στο στούντιο και νιώθω πιο σοφός. Είναι ο πατριάρχης των τραγουδοποιών.
Πώς είναι λοιπόν η μουσική ενηλικίωση; Εάν μπορούσες να επιστρέψεις στην περίοδο λίγο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ Τα Φώτα Που Σβήνουν (1999), τι θα συμβούλευες τον τότε εαυτό σου;
Θα τον συμβούλευα να δουλέψει πιο σκληρά. Ήμουν πάντα χαλαρός με τον χρόνο. Δεν είχα ποτέ μακροπρόθεσμους στόχους. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Δεν είχα φανταστεί καν ότι θα ζήσω από τη μουσική. Μαθηματικός ήθελα να γίνω. Θα διάλεγα τους ίδιους συνεργάτες και θα προτιμούσα να μην σταματούσαμε το συγκρότημα. Να υπήρχαν τα Φώτα και να είχα και προσωπική δισκογραφία. Μου λείπουν αφόρητα εκείνα τα χρόνια. Αγαπιόμαστε με τα παιδιά και είμαστε αδέρφια. Οι στιγμές όμως που συνδημιουργούσαμε, ήταν ό,τι καλύτερο έχω νιώσει ποτέ στη μουσική.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο avopolis.gr
