Έχει δυο αδιαμφισβήτητα ατού αυτή η σινεβιογραφία του Φρέντι Μέρκιουρι, που πέρασε από σαράντα κύματα (μεταξύ άλλων, αντικατάσταση σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή) πριν καταφέρει να υλοποιηθεί. Το ένα είναι η ερμηνεία του Μάλεκ, που με εξέπληξε, ομολογώ. Ο αιγυπτιακής καταγωγής Καλιφορνέζος αναπαράγει εντυπωσιακά την κίνηση, την ομιλία και τον όλο αέρα του Μέρκιουρι (ειδικά, πάνω στη σκηνή), σκοράροντας για δεύτερη φορά μια αψεγάδιαστη μίμηση, μετά τον… Ντάστιν Χόφμαν στο ριμέικ του «Πεταλούδα». Το υπολοιπόμενο ύψος του Μάλεκ και η προτεταμένη άνω γνάθος του Μέρκιουρι ξεπερνιούνται επαρκώς με τακούνι και προσθετικά. Όσο για τη φωνή, με την οποία ο ηθοποιός αποδίδει την ανεπανάληπτη, σχεδόν τεσσάρων οκτάβων φωνάρα του μυθικού τραγουδιστή, πρόκειται, λέει, για μίξη των φωνών του Μάλεκ, του καναδού γιουτιούμπερ Μαρκ Ματέλ και του ίδιου του Μέρκιουρι.
Το δεύτερο ατού της ταινίας είναι, βέβαια, η μουσική των Queen. Τα αξεπέραστα τραγούδια-φετίχ της λονδρέζικης μπάντας ντύνουν από-τοίχο-σε-τοίχο την ταινία, διασώζοντας σε πολλές στιγμές την κλισαρισμένη αφήγηση. Α, κι υπάρχει και μια εμπνευσμένη φευγαλέα σεκάνς που μεταφέρει πιστά στο πανί το βιντεοκλίπ του «I Want To Break Free» (ξέρετε, εκείνο όπου οι Queen εμφανίζονται ως σέξι νοικοκυρές). Η ταινία ξεκινάει το 1969 στο Λονδίνο, τότε που ο 23χρονος Μέρκιουρι δούλευε ως αχθοφόρος βαλιτσών στο Χίθροου, και κλείνει με την ιστορική εμφάνιση των Queen στο φιλανθρωπικό Live Aid του κατάμεστου Ουέμπλεϊ, στις 13 Ιουλίου 1985. Ενδιάμεσα, βλέπουμε την γνωριμία του Φρέντι με τον κιθαρίστα Μπράιαν Μέι (Λι) και τον ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ (Χάρντι), την ίδρυση των Queen, την αλλαγή του ονόματός του (από Φαρόχ Μπουλσάρα σε Φρέντι Μέρκιουρι), τους καυγάδες, τις εμπνεύσεις, και τους τολμηρούς πειραματισμούς της μπάντας, τις πρώτες επιτυχίες, την καθιέρωση, την συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας του –τα γνωστά. Ιδιαίτερη θέση στο σενάριο κατέχει –ίσως δικαίως, αλλά εμένα μου φάνηκε κάπως σεμνότυφη επιλογή– η σχέση του Μέρκιουρι με την Μέρι Όστιν (Μπόιντον), την γυναίκα για την οποία ο Μέρκιουρι έγραψε την υπέροχη μπαλάντα «Love of My Life» και στην οποία άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Αντιθέτως, η σχέση του Μέρκιουρι με τον Τζιμ Χάτον (ΜακΚάσκερ), τον αγαπημένο τελευταίο του σύντροφό πριν τον θάνατό του από AIDS το 1991, πακετάρεται συνοπτικά μαζί με τόσα άλλα ειδοποιά χαρακτηριστικά του Φρέντι… Αλλά είπαμε: πρόκειται για εντελώς mainstream επιλεκτική βιογραφία που απευθύνεται στον αδαή νεαρόκοσμο. Μια καλοστημένη ρεπροντιξιόν (ωραία η διεύθυνση παραγωγής του Άαρον Χάι) που υμνεί τον σόουμαν Φρέντι και αποσιωπά τον άνθρωπο πίσω από την περσόνα…
πηγή: tospirto.net
