Τραγούδια γνώριμα, πολυταξιδεμένα, σε ντουέτα. Τραγούδια δικά τους (λιγότερα) και άλλων, πασίγνωστα (κι αν όχι πασίγνωστα, υψηλής αισθητικής στάθμης τουλάχιστον). Με χαμηλούς τόνους, ηρεμία, ενημερωτικές (όσο και ανέκδοτες) ιστορίες για πρόλογο και γλύκα. Από το «Είσαι συ ο άνθρωπός μου» και τα «Ήσυχα βράδια», στο «Άστο το χεράκι σου» και το δικό μου πιο αγαπημένο της βραδιάς, το «Τραγούδι του Χάρη» (aka «Πιο καλή η μοναξιά»). Βρήκα μια ήσυχη γωνιά σε έναν καναπέ του Γυάλινου Upstairs, «ξεφόρτωσα» τσάντα και έγνοιες (από το πρωί στους δρόμους) και τραγούδησα. Τραγούδησα, συγκινήθηκα ελαφρώς και ένιωσα τρομερή οικειότητα. Σάμπως να ήμουν στο σπίτι μου (σε αυτό βοήθησε η κοντινή στη σκηνή απόσταση και το μικρό μέγεθος της σάλας) και να είχαν έρθει επίσκεψη η Ανδριάνα και ο Γιώργης και να βγήκαν οι κιθάρες και να κάναμε βεγγέρα από το πουθενά. Δύο σαν ένα, κυριολεκτικά. Από κοντά τους και οι εξαιρετικοί μουσικοί: Χάρης Σταυρακάκης – πιάνο, ακορντεόν και Θάνος Κολοκυθάς – ηλεκτρικό μπάσο, κιθάρα.
Δυο τελευταίες κουβέντες: πολύ μου αρέσει η Ανδριάνα Μπάμπαλη όποτε πιάνει την κιθάρα. Η εικόνα της τραγουδίστριας που παίζει είναι τόσο ταιριαστή και τόσο ιδιαίτερη ταυτόχρονα. Σπάει και ένα αρχαιότατο κλισέ που δεν θέλει τις τραγουδίστριες να «κρύβονται» πίσω από ένα μουσικό όργανο. Τέλος, μου έλειψε ένα ακόμα οργανάκι στη σκηνή. Όχι αφόρητα, αλλά θα το ήθελα.
