Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα από τα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο άνθρωποι δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται, αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν.
Ο λόγος για μια σκληρή μα βαθιά ανθρώπινη ιστορία διαψευσμένων ονείρων, το «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, που παρουσιάζεται στο Cartel, το θέατρο που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια μέσα από παραστάσεις που συζητήθηκαν. Ο Βασίλης Μπισμπίκης, ένας εκ των ιδρυτών του, επιστρέφει σκηνοθετικά και συνεργάζεται μια ομάδα άξιων ηθοποιών, μεταξύ των οποίων και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου.
Το www.tospirto.net τη συνάντησε στο περιθώριο των προβών και μίλησε μαζί της:
Φέτος συνεργάζεστε με τον Τεχνοχώρο Cartel και τον Βασίλη Μπισμπίκη, ο οποίος και σας σκηνοθετεί. Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Πολύ απλά, με πήρε τηλέφωνο, συναντηθήκαμε, μου μίλησε για το έργο και τον τρόπο που δουλεύει και όλα πήραν τον δρόμο τους.
Συμμετέχετε στο ανέβασμα ενός κειμένου που δεν ανεβαίνει συχνά στο θέατρο. Πρόκειται για το «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το κείμενο και τον ρόλο σας;
Το “Άνθρωποι και Ποντίκια” δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο, στο οποίο έδωσε θεατρική μορφή ο ίδιος ο συγγραφέας. Οι βασικοί του άξονες είναι η φιλία, τα χαμένα όνειρα, και η μοναξιά των ανθρώπων. Εγώ υποδύομαι μία κοπέλα που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στον αφιλόξενο κόσμο των ανδρών. Το αν θα τα καταφέρει ή όχι θα σας απαντηθεί από σκηνής…
Θεωρείτε ότι ένα κείμενο του 1937 έχει λόγο ύπαρξης στη σημερινή Ελλάδα και μάλιστα σε ένα θέατρο που βρίσκεται σε ένα σημείο της Αθήνας όπου υπάρχουν hot spot μεταναστών και προσφύγων;
Οι άνθρωποι θα παλεύουν πάντα για την επιβίωσή τους, θα αγωνιούν πάντα για την πραγματοποίηση του ονείρου τους και θα πολεμούν πάντα τη μοναξιά τους. Γι’ αυτό πιστεύω ότι το έργο αυτό θα είναι επίκαιρο όσα χρόνια κι αν περάσουν, και θα συγκλονίζει όπου κι αν παίζεται.
Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μας; Σας απασχολεί η πολιτική;
Ο ηθοποιός, όπως και κάθε καλλιτέχνης, οφείλει να είναι και συνειδητοποιημένος πολίτης. Μ’ αυτήν την έννοια, αγωνιώ όπως όλοι μας, αισιοδοξώ όπως όλοι μας, ελπίζω όπως όλοι μας.
Σας έχουμε συνηθίσει σε πιο εμπορικές παραγωγές, πώς αποφασίσατε να συμμετέχετε σε μία μικρότερου βεληνεκούς; Δε σας φοβίζει αυτό;
Είμαι παιδί του Εθνικού και η δουλειά μου είναι να παίζω θέατρο. Αυτούς τους διαχωρισμούς πάντα τους μισούσα και δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν. Για μένα υπάρχει μόνο καλό και κακό θέατρο. Τίποτε άλλο. Όλες οι παραστάσεις που έχω συμμετάσχει τον ίδιον πόνο, την ίδια ανασφάλεια και τον ίδιο κόπο έχουν. Όσον αφορά στις “εμπορικές” παραγωγές που αναφέρεσθε, και πριν από αυτές, σε μικρές παραγωγές έπαιζα. ‘Οπως και τώρα. Αλλά που ξέρετε… μπορεί και αυτή η παράσταση να πάει τόσο καλά που να…καταντήσει “εμπορική”.
Έχετε κάποια όνειρα/ρόλους που θέλετε να πραγματοποιήσετε επί σκηνής;
Υπάρχουν αρκετοί ρόλοι που αγαπώ αλλά αυτό που ονειρεύομαι περισσότερο είναι ωραίες συνεργασίες.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το θεατρικό σας μέλλον;
Να συνεχίσω να είμαι πάνω στη σκηνή!
πηγή: tospirto.net