Ηθοποιός σημαίνει φως, το ξέρουμε όλοι. Αλλά, ηθοποιός, τραγουδιστής, μίμος, showman; Γελαστός και καλοδιάθετος με περιμένει στον κήπο του Black Duck λίγο πριν χωθεί ξανά στα… άδυτα του Λαμπέτη για μια ακόμη πρόβα στην βουκολοτραγωδίας το «Έπος της Μαλάμως» υπό την καθοδήγηση της μόνιμης  -τα τελευταία χρόνια -συνεργάτιδας του, Ελένης Γκασούκα.

Θανάσης Αλευράς σε ρόλο Μαλάμως: είναι σαν να τον βλέπω ήδη μπροστά μου. Η δεσποινίδα από την επαρχία, η πτωχή καλλονή, που αναζητά τον ένα και μοναδικό έρωτα, πριν χάσει την παρθενιά της. Και υποφέρει. Ξενιτεύεται. Μπαίνει σε μοναστήρι, καταλήγει σε μπαρ, περνάει τα μύρια όσα … Δωδεκαμελής ο θίασος (όλοι άνδρες) ο Καραμουρατίδης στη μουσική (πρώτη φορά γράφει για ολοκληρωμένη παράσταση), ενώ τα κουστούμια και τα σκηνικά υπογράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο ξεχωριστός Νίκος Χαρλαύτης. Να είναι ο Μποστ άραγε που τροφοδότησε την πένα του, να είναι κάτι άλλο, πάντως η Μαλάμω «συνελήφθη» και καταγράφηκε ολόκληρη με έμμετρο λόγο και με έμμετρο (βέβαια) θα παιχτεί στο Λαμπέτη.

Πριν πατήσω το «οn» στο μαγνητόφωνο, ο Θανάσης μου λέει το στόρι και ως δια μαγείας μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του. Όπως ακριβώς τον φανταζόμουν (σκέφτομαι). Τι καλή ενέργεια έχει αυτός ο άνθρωπος! Τι χαρά ζωής ! «Και φαντάσου» συνεχίζει «το έργο αυτό το είχε ο Χαρλαύτης στο συρτάρι. Αλλά το πιο φοβερό είναι άλλο. Πολύ τελευταία έμαθα ότι κάποτε είχε πει “αν ποτέ ανέβαινε η Μαλάμω, τον Αλευρά θα έβλεπα στον ρόλο”».

Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, να προλάβω κι εγώ να του πω δυο κουβέντες. Να του πω λόγου χάριν, πόσο απόλαυσα τα νούμερά του και τις μιμήσεις του το καλοκαίρι που μας πέρασε στην «Ταράτσα του Φοίβου». Ή πόσο μου έκανε εντύπωση πέρυσι η φωνή του και συνολικά η παρουσία του στην παράσταση του Μιχάλη Χατζηγιάννη στο «Φως» την σεζόν 2017-2018. Ακόμη και στο τηλεοπτικό «Your voice sounds familiar» όπου πρώτη φορά εντόπισα το όνομα του, είπα «τι ταλεντάρα!» – λες και τράβαγε όλο το φως πάνω του. Γιατί μπορεί το 2008 να βραβεύτηκε με το πολύ τιμητικό για νέους ηθοποιούς βραβείο Χορν (για την συμμετοχή του στους «Ήρωες»), αλλά ο πολύς κόσμος από την τηλεόραση τον εντόπισε το 2013.

«Πλάκα μου κάνεις; Εννοείται. Πήγα μια μέρα για ψωμί και γύρισα μετά από μιάμιση ώρα- ούτε ξέρω πόσος κόσμος με σταμάτησε- έχει απίστευτη δύναμη το μέσο… Ακόμη λειτουργεί».

Όμως να διευκρινίσουμε κάτι. Το σανίδι το είχε τιμήσει (δεόντως) μέχρι να τον μάθει το τηλεοπτικό κοινό. Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης έχει προλάβει κι έχει «κάνει τη βόλτα του» (έτσι μου λέει ) απ’ όλα τα είδη και τα στέκια με πρώτη βουτιά , «κατευθείαν στα βαθιά» στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κουγιουμτζή, όπου είχε τον ρόλο του Ερμή. Από κει και πέρα το ένα έφερνε το άλλο, συνεργασίες και σκηνοθέτες του «εμπορικού» και του πιο «πειραματικού» (Κιμούλης, Φασουλής, Δημ.Παπαδοπούλου, Ελ. Γκασούκα, Νικ. Καραθάνος κ.α).

«Επειδή όμως η ιδιοσυγκρασία μου, δεν εντάσσεται σε ένα είδος, έτσι κάπως βγήκα στα μουσικά προγράμματα με πρώτο της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, όταν έκανε πρώτη φορά δικό της πρόγραμμα- πάνε από τότε 10 χρόνια. Από τότε μια πάω από δω μια από κει. Αλλά η μόνιμη κατοικία μου είναι το θέατρο και το εξοχικό μου το τραγούδι. Το θέατρο είναι σκληρό, το τραγούδι είναι η ξεκούρασή μου».

-Και η τηλεόραση;
Τηλεόραση δεν έχω κάνει πολύ, κάποιες συμμετοχές σε σίριαλ. Και το παιχνίδι βέβαια. Πιο πολύ πήγα για να αναμετρηθώ με κάτι που δεν ήξερα. Το είδα σαν πρόκληση, να δω αν θα τα καταφέρω και έχοντας μεγάλο φόβο -γιατί το μέσο αυτό μπορεί να σε εκθέσεις στο δευτερόλεπτο. Τελικά, μάλλον βγήκε σε καλό».

Πάντα αισιόδοξος, εργατικός και απαιτητικός από τον εαυτό του – «λέω αφού μπορώ και τραγουδάω, γιατί να μην τραγουδάω καλύτερα; οπότε όλα μου τα λεφτά τα τρώω σε μαθήματα»- είχε την τύχη να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που του έδωσε την ελευθερία να απολαύσει παιχνίδι όταν ήταν παιδί. «Στα Γιάννενα τον χειμώνα, στα Ζαγοροχώρια τα καλοκαίρια –από κει είναι η μητέρα μου- με θυμάμαι να με πηγαίνουν στο γιατρό από την πολλή εξάντληση», λέει γελώντας.

Δέντρα, δρόμος, φίλοι, ξαδέλφια, στίβος (έτρεχε) και στην εφηβεία του θεατρικές ομάδες.

«Ευτυχώς παρ΄ότι πίσω απ’ τα βουνά τα Γιάννενα, έχουν παράδοση στο θέατρο. Οπότε έχω δει από Θύμιο Καρακατσάνη και Καραμπέτη, μέχρι την φουρνιά της βιντεοκασέτας. Και Νάνα Βαγενά και Ρέππα/ Παπαθανασίου και άλλα πολλά. Επειδή όμως είμαι παιδί της γενιάς της βιντεοκασέτας, μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι θέατρο είναι να κάνεις τους άλλους να γελούν. Γι’ αυτό και ξεκίνησα να κάνω θέατρο. Για να κάνω τον κόσμο να γελάει».

 

Διαβάστε περισσότερα στο tospirto.net