Οι ίδιοι δεν είναι και πολύ περήφανοι για τις κυκλοφορίες τους αυτές. Δίσκοι εμπορικά αποτυχημένοι, υποτιμημένοι, πειραματικοί, αλλά και εκκωφαντικοί. Άλλοι ατύχησαν κι ας είχαν καλές στιγμές. Πάντως είναι δίσκοι που αν τους αγνοήσετε δεν θα χάσετε και πολλά, αλλά σας ενδιαφέρουν οι δισκογραφίες των εν λόγω καλλιτεχνών είναι απαραίτητοι.
BB KING – Guess Who (1973)
O θρύλος των blues εδώ επιχειρεί να παίζει ποπ και το αποτέλεσμα είναι αδύνατο σε σχέση με το blues ύφος που είχε συνηθίσει το κοινό του και με το οποίο καθιερώθηκε.
BOB DYLAN – Saved (1980)
Οι θρησκευτικές και υπαρξιακές αναζητήσεις του φαίνεται ότι θόλωσαν την έμπνευσή του και έκανε ένα δίσκο που σχεδόν δεν ακούγεται διχάζοντας και προβληματίζοντας τον κοινό του που ευελπιστούσε πλέον όποιος κι αν είναι ο θεός που πιστεύει ο Ντύλαν να του δώσει φώτιση για την συνέχεια…
DAVID BOWIE – Lodger (1979)
Η συνεργασία του με τον Brian Eno δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα και κυκλοφορεί ένας δίσκος κατώτερος της αξίας τους. Κανένα τραγούδι δεν ξεχωρίζει και το μάλλον απωθητικό εξώφυλλο είναι ανάλογο του περιεχόμενου
DOORS – Full Circle (1972)
Αν το πρώτο τους άλμπουμ χωρίς τον Jim Morrison, το “Other Voices” είχε κάποιο ενδιαφέρον και μια σχετική εμπορική επιτυχία με νωπή ακόμη την απώλεια του leader τους, το δεύτερο αυτό άλμπουμ πελαγοδρομεί μουσικά και οι πολύ χαμηλές πωλήσεις του βάζουν τελεία στο λάθος των τριών να συνεχίσουν την ιστορία των Doors χωρίς την ισχυρή προσωπικότητα του εκλιπόντα.
ERIC CLAPTON – Journeyman (1989)
Ο «αργοχέρης» αλλάζει κόμμωση και επιχειρεί να δώσει μια άλλη ηχητική διάσταση στο γνώριμο ύφος του με αποτέλεσμα να κάνει την «πατάτα» του. Η φράντζα δεν του έφερε γούρι.
FLEETWOOD MAC – Heroes Are Hard To Find (1974)
Ένας δίσκος χωρίς σινγκλ σημαίνει και εμπορική αποτυχία. Αυτό έπαθαν οι Fleetwood Mac σε μια μεταβατική περίοδο για την μπάντα που αρχίζει και ψάχνει νέους μουσικούς δρόμους έκφρασης, μέχρι να φθάσει στο “Rumors”. Πάντως δεν ήταν κακός δίσκος, αλλά ούτε και στους καλύτερούς τους. Σίγουρα όμως ο πιο υποτιμημένος τους.
IRON BUTTERFLY – Scorching Beauty (1975)
Μετά από πολλές αλλαγές στην σύνθεσή τους επιχειρούν να πατήσουν πιο γερά στα 70ς, αλλά απέχουν έτη φωτός από το «Metamorphosis» κι ας έχουν περάσει μόνο 4 χρόνια από τότε.
LOU REED – Metal Machine Music (1975)
Αυτός ο δίσκος μάλλον απευθύνεται στο ψυχανώμαλο κοινό του και πρέπει να δίνεται δώρο από τα δισκάδικα σε όποιον καταφέρει να τον ακούσει ολόκληρο ! Είναι και διπλός πανάθεμά τον. Ένα πειραματικό εκκωφαντικό συνονθύλευμα ήχων.
MICK JAGGER – Primitive Cool (`1987)
Η όποια επιτυχία γνώρισε το πρώτο του σόλο άλμπουμ “She’s The Boss” γρήγορα ξεχάστηκε με αυτή την κυκλοφορία που η εμπορική της αποτυχία έκοψε όποια φτερά του Τζάγγερ για μια πετυχημένη σόλο πορεία κι έτσι ηρέμησαν και οι υπόλοιποι Stones που δεν είδαν με καλό μάτι την έπαρση του Μικ να συνθέτει μόνος του και να μένουν πίσω οι περιοδείες τους για να προωθεί το υλικό του. Και τι κακόγουστο εξώφυλλο!
PINK FLOYD – A Momentary Lapse Of Reason (1987)
Η αποθέωση της μετριότητας σε όσους δίσκους επακολούθησαν του The Wall που φέρει την σφραγίδα του David Gilmour που έκανε μια προσπάθεια να επανενώσει το γκρουπ, έστω και χωρίς τον Roger Waters.
ALLMAN BROTHERS – Enlightened Rogues (1979)
Η χημεία των νέων μελών που επιχείρησε να βρει ο Duane Allman δεν πέτυχε τελικά και η επανσύνδεσή τους μετά από τρία χρόνια ήταν μάλλον αποτυχημένη. Τα πράγματα έφτιαξαν στον επόμενο δίσκο τους.
URIAH HEEP – Conquest (1980)
H αποτυχία των Heep που παρουσίασαν ένα μπερδεμένο και χαοτικό δίσκο στην προσπάθειά τους να μπουν γερά και στην νέα δεκαετία. Μεσολάβησαν δύο χρόνια για να ψάξουν τον ήχο τους καλύτερα και να κυκλοφορήσουν το «Abominog» που έπαιξαν και στην Ελλάδα στην επεισοδιακή εκείνη συναυλία στη Λ. Αλεξάνδρας.
THE WHO – It’s Hard (1982)
Χωρίς τον αποθανόντα ντράμερ τους Keith Moon μπήκαν στη νέα δεκαετία και αυτό φάνηκε ότι επηρέασε από κάθε πλευρά το συγκρότημα που έβγαλε το χειρότερό του δίσκο. Έμελε να είναι και ο τελευταίος τους…
WISHBONE ASH – Locked In (1976)
Σε μια προσπάθεια να απομακρυνθούν από το progressive ήχο τους έκαναν ένα δίσκο που το κοινό του μάλλον θα έξυνε το κεφάλι του μόλις τον άκουσε. Ο παραγωγός τους Tom Towd (Eric Clapton, Allman Brothers κ.α.) έδωσε ένα άλλο προσανατολισμό στο συγκρότημα που ξένισε. Ωστόσο προσωπικά ο δίσκος τους αυτός με ικανοποιεί.
SPOOKY TOOTH / PIERRE HENRY – Ceremony : An Electronic Mass (1969)
Το πιο δύσκολο άλμπουμ του συγκροτήματος, ηλεκτρονικής κατεύθυνσης σε συνεργασία με τον Γάλλο συνθέτη Pierre Henry. Ο Gary Wright μάλλον είχε στο μυαλό μια απάντηση στο Concerto For Group And Orchestra των Deep Purple, αλλά δεν του βγήκε.
πηγή: ogdoo.gr
