Κάτι θέλω να πω για τις μουσικές παραστάσεις που ανεβαίνουν σε θεατρικά πάλκα. Αν μέχρι στιγμής είχα τις επιφυλάξεις μου, τώρα συνειδητοποιώ πόσα συν έχει αυτή η ιστορία. Μιλάω κυρίως για το «Σ’ ένα δωμάτιο με τον Μάνο Λοΐζο» του Απόστολου Ρίζου που ολοκλήρωσε στο θέατρο «Άλμα» έναν μεγάλο κύκλο παραστάσεων (παιζόταν σε διάφορες σκηνές από το 2018). Θα μου πεις μια καλά δομημένη και «ενορχηστρωμένη» παράσταση, όπου και να πάει, σε όποια σκηνή, μικρή η μεγάλη, το ίδιο θετικό θα είναι το αποτέλεσμα. Παλιότερα θα συμφωνούσα αυτόματα. Όσο περνούν τα χρόνια όμως σκέφτομαι ότι το τραγούδι θέλει τη φωλιά του. Το «σπίτι» του. Τον καλό φωτισμό, τον ανθρώπινο ήχο, το πολιτισμένο περιβάλλον. Ακόμη και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μοιάζουν να «κουρδίζονται» διαφορετικά από χώρο σε χώρο. Στο «δωμάτιο του Λοΐζου» που είδα στο «Άλμα», υπήρχε μια ηρεμία. Σχεδόν μια κατάνυξη που ισχυροποίησε την «αφήγηση» του.
Καταρχάς έφτανε σε σένα ολοκάθαρα ο στίχος με το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα και την ιδιαίτερη φωνή (πολύ χαρακτηριστικό “γρέζι” ) που έχει ο Ρίζος. Σκεφτόσουν ότι η σχέση του με το έργο του Λοΐζου έχει εκείνη την ειδική ρίζα που μας επιτρέπει να λέμε ότι είδαμε τον Λοΐζο του Ρίζου κι όχι της Χαρούλας Αλεξίου. Δύσκολο; Kι όμως αυτό ήταν (ίσως) το μεγάλο συν της ιστορίας αυτής. Σ’ αυτό κρίνω ότι βοήθησε όλο το στήσιμο της «παράστασης». Από το σκηνικό (ένα σπιτίσιο δωμάτιο), τον φωτισμό και τα βίντεο που παραχώρησε από το αρχείο της η Μυρσίνη Λοΐζου, μέχρι τις ενορχηστρώσεις που υπογράμμιζαν την απλότητα και την αμεσότητα του τροβαδούρου Λοΐζου. Ο Απόστολος με την κιθάρα του (ή την φυσαρμόνικα του) στο κέντρο του δωματίου και εκατέρωθεν δύο δεξιοτέχνες του κοντραμπάσου: το ένα ηλεκτρικό από τον μόνιμο συνεργάτη του Θοδωρή Κουέλη (πραγματικά το έκανε ό,τι ήθελε, από λύρα μέχρι δεν ξέρω κι εγώ τι) και το άλλο, κλασσικό κοντραμπάσο από τον Γιώργο Μουχτάρη που έπαιξε και τρομπέτα. Οι λούπες και τα ηλεκτρικά στοιχεία δεν έλειψαν, αλλά ήταν τόσο όσο, ίσα ίσα για να εξυπηρετηθεί το γενικότερο concept.
Ιδιαίτερη στιγμές του αφιερώματος αυτού ήταν και οι στιγμές που συνυπήρξε με την Ρίτα Αντωνοπούλου, τραγουδίστρια με εκτόπισμα και χαρακτήρα που εντάχθηκε άψογα στο πνεύμα της παράστασης στα πιο «γυναικεία» κομμάτια (πάντα υπήρχε μια γυναίκα guest, από την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την Κατερίνα Πολέμη και την Αγγελική Τουμπανάκη μέχρι την Βιολέτα Ίκαρη). Γενικά μια παράσταση μελετημένη και καλοστημένη που “ρούφαγες” απ την αρχή μέχρι το τέλος.
πηγή: tospirto.net