Τα cds κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1982 και έγιναν πολύ γρήγορα δημοφιλή για τις ευκολίες που παρείχαν στον ακροατή καθώς και για την πιστότητα του ήχου τους.
Το πρώτο cd που κυκλοφόρησε ήταν το «52nd Street» του Billy Joel, με αφορμή το λανσάρισμα από τη Sony του πρώτου CD player! Οι δισκογραφικές εταιρείες ανά τον κόσμο είδαν σε αυτό το νέο φορμά την ευκαιρία να αποκομίσουν τεράστια κέρδη μιά και τους δόθηκε η ευκαιρία να επανεκδόσουν και κατ’ επέκταση να ξαναπουλήσουν τους τεράστιους καταλόγους τους.
Στην Ελλάδα η ραγδαία άνοδο των πωλήσεων του cd σημειώθηκε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και άρχισε να παρουσιάζει την πρώτη ελαφρά κάμψη από το 2006. Παρ’ όλο που για εμάς τους μουσικόφιλους, η γοητεία του βινυλίου παραμένει ασυναγώνιστη είναι αλήθεια ότι το cd βοήθησε στην επανέκδοση αριστουργηματικών και ιστορικών ηχογραφήσεων που σε άλλη περίπτωση ενδεχομένως θα είχαν χαθεί ή δεν θα είχαν γίνει ευρύτερα γνωστές στις νέες γενιές.
Το cd στην Ελλάδα πέρασε πολλές περιπέτειες που είχαν σαν αποτέλεσμα την μείωση της δυναμικής των πωλήσεών του. Στην αρχή επινοήθηκε η μοναδική στον κόσμο πρωτοτυπία της διανομής των περίφημων premiums δωρεάν cds με εφημερίδες, περιοδικά, ακόμα και δώρα (cd με παραδοσιακά τραγούδια) με την αγορά ενός αρνιού το Πάσχα! Έπειτα η πειρατεία άρχισε να εξελίσσεται σε μάστιγα στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000 η οποία πήρε τεράστιες διαστάσεις και απαξίωσε εν τέλει το προϊόν τοποθετώντας το στις εισόδους και τις εξόδους όλων των σταθμών του Μετρό ή στα χέρια πλανόδιων πωλητών. Ο κλάδος εν υπνώσει από την έως τότε παντοδυναμία του αντέδρασε τρία τουλάχιστον χρόνια μετά από την αρχή του φαινομένου, με την αναιμική εκστρατεία του «η πειρατεία σκοτώνει την μουσική», η οποία είχε μηδαμινά αποτελέσματα και έλαβε την ειρωνική απάντηση του νεαρόκοσμου: «η απληστία σκοτώνει την μουσική». Τελικά και η πειρατεία και η απληστία σκότωναν το ίδιο αποτελεσματικά.
Αυτά τα γεγονότα σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα υψηλές, έως το ξέσπασμα της κρίσης, τιμές χρέωσης των δισκογραφικών εταιρειών ευτέλισαν στην συνείδηση του κοινού το cd και προετοίμασαν την καταιγίδα του δωρεάν, παράνομου, «κατεβάσματος» των τραγουδιών μέσω του ραγδαία αναπτυσσόμενου διαδικτύου. Διαμόρφωσαν έτσι την άποψη στους ακροατές ότι η μουσική (που έως τότε αναγκάζονταν να χρυσοπληρώνουν) πρέπει να διαδίδεται δωρεάν, με καταστροφικά για τους δημιουργούς αποτελέσματα. Οι συνθέτες και οι στιχουργοί που δεν έχουν έσοδα από, τις ακόμα, προσοδοφόρες συναυλίες δέχτηκαν το μεγαλύτερο χτύπημα. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να πληγεί σκληρά ο κλάδος της δισκογραφίας με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να αντιμετωπίσουν τον εφιάλτη της ανεργίας.
Τα λάθη που έγιναν στην Ελλάδα αποδεικνύονται περίτρανα από την αντίστροφη παγκόσμια τάση. Οι πωλήσεις του cd παγκοσμίως παρουσιάζουν μια σχετική σταθερότητα και σίγουρα όχι την ραγδαία εγχώρια πτώση. Το 2016 πουλήθηκαν στην Αμερική 104,8 εκατομμύρια cds ενώ την αντίστοιχη περίοδο στο Ηνωμένο Βασίλειο πουλήθηκαν 43,7 εκατομμύρια (σε σχέση με τον πληθυσμό είναι μεγαλύτερες οι πωλήσεις από την Αμερική). Οι πωλήσεις του cd σύμφωνα με άρθρο των Financial Times εμφανίζονται να είναι πιο ανθεκτικές από τα downloads. Στην δε Ιαπωνία το cd συνεχίζει να καλύπτει πάνω από το 80% της μουσικής κατανάλωσης,ενώ στην Αμερική το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει το 43,7% Μεγαλύτερη πτώση παρουσιάζουν οι πωλήσεις των νέων κυκλοφοριών η οποία φτάνει έως και το 40% ενώ τα albums καταλόγου είναι σαφώς ανθεκτικότερα σημειώνοντας πτώση 7,7%.
Η παρηγοριά και η ελπίδα των απανταχού εραστών του φυσικού προϊόντος παραμένει η ξέφρενη άνοδος του βινυλίου αλλά παρ’ όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις το cd παγκόσμια παρουσιάζει σχετική ανθεκτικότητα.
Στη χώρα μας όπως βιαστήκαμε να «εξαφανίσουμε» από προσώπου γης το βινύλιο πριν από 20 και πλέον χρόνια πράττουμε το ίδιο και με τον ψηφιακό δίσκο περιμένοντας κάποια στιγμή να επιστρέψει και αυτός (ακολουθώντας την διεθνή τάση) με την σειρά του ως φετίχ.
πηγή: ogdoo.gr
