Από τις πιο διάσημες και αρχετυπικές ιστορίες αγάπης όλων των εποχών, το βουκολικό ειδύλλιο Δάφνις και Χλόη αποτελεί ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ και το μοναδικό σωζόμενο έργο του Λέσβιου συγγραφέα Λόγγου, για τη ζωή του οποίου γνωρίζουμε ελάχιστα. Ο Δημήτρης Μπογδάνος αποφάσισε να καταπιαστεί μ΄αυτό σκηνοθετικά θέλωντας να αποδείξει πως «ο έρωτας αποδεικνύεται εντέλει ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. Μαζί του μία πολύ δυνατή ομάδα ηθοποιών ( Γιάννης Φέρτης, Έλλη Πασπαλά, Δημήτρης Μάριζας, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Λυδία Τζανουδάκη, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Σωσώ Χατζημανώλη), Η παράσταση θα παρουσιαστεί στις 19 και 20 Ιουλίου στη Μικρή ΕΠπδαυρο.
Εμείς μιλήσαμε με κάποιους από τους συντελεστές της παράστασης στην προσπάθειά μας να την αποκρυπτογραφήσουμε.

Tι σας γοήτευσε /ενέπνευσε ώστε να σκηνοθετήσετε το βουκολικό αυτό ειδύλλιο;
Δημήτρης Μπογδάνος:
Μετά από πρόσφατη ενασχόληση με άλλους εμβληματικούς έρωτες, ο Δάφνις κι η Χλόη αποτελούν ένα αρχετυπικό ζευγάρι που γράφει το δικό του prequel για όλα τα μεγάλα ντουέτα της δραματουργίας που θα ακολουθήσουν. Ξεχνώντας τα άδοξα φινάλε που πάντα έχουν τα τρανά love stories, τώρα ασχολούμαστε με τον τρόπο που ένα ζευγάρι, τρυφερό και άμαθο, βουτάει στην αγάπη χωρίς εγχειρίδιο. Στην ιστορία αυτή υπάρχει αναζήτηση, δίψα και άγνοια. Ο Λόγγος συνθέτει ένα παρηγορητικό κείμενο για τον έρωτα όπως αυτός θα έπρεπε να είναι. Και οι ήρωές του έρχονται πιο κοντά σε κάθε απειλή, υπερνικούν τις ταξικές και ηθικές επιβολές και τελικά αποδεικνύονται απολύτως ελεύθεροι.

Πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά και δη στο χώρο της Μ. Επιδαύρου;
Δημήτρης Μπογδάνος:
Πρόθεσή μας ήταν να τοποθετήσουμε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ένα σύγχρονό του χώρου κείμενο. Καθώς στην εκδοχή του Θεάτρου με την οποία έρχεται σήμερα σε επαφή ο επισκέπτης διαφαίνονται οι ελληνιστικές και ρωμαϊκές επεμβάσεις, επιλέξαμε ένα έργο εκείνης της περιόδου και το αφήσαμε να αλληλεπιδράσει με αλήθεια και χιούμορ, δημιουργώντας τελικά μία site sensitive απεικόνιση της ιστορίας. Είναι μια εποχή με αδρά σύνορα στη θρησκεία, τις ταξικές διακρίσεις, τις σεξουαλικές επιβολές κι αυτό συνθέτει για τη δημιουργική ομάδα μας, ένα εξαιρετικά γόνιμο έδαφος ώστε να συνθέσουμε οργανικά και μέσα από της τεχνικές του θεάτρου της επινόησης, τη δική μας διασκευή αυτού του ρομάντζου. Κρατώντας την αφήγηση του Λόγγου, επενδύοντας στις θεϊκές καθοδηγήσεις, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της μουσικής πάνω στην ιστορία και δοκιμάζοντας μία αλυσίδα με το σήμερα. Ένα κοπάδι παιδιών ξεχύνονται στο χώμα, πλάι στο υδάτινο στοιχείο και εκμεταλλεύονται τη φυσική διαχρονικότητα και ελληνικότητα του τοπίου, λιγότερο για να αφηγηθούν και περισσότερο για να ζήσουν, τον Έρωτα.

Σκιαγραφήστε μας τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών
Δημήτρης Πασσάς:
Ο Δάφνις και η Χλόη έχουν αποτυπωθεί – λανθασμένα – στους περισσότερους από μας ως το πρότυπο ενός παραμυθένιου, ανέφελου και παραδείσιου έρωτα: μια βουκολική ‘Γαλάζια λίμνη’. Δεν είναι αυτό – ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Είναι δυο πραγματικά νέοι άνθρωποι – νέοι όχι με την έννοια της νεότητας, αλλά της απροκατάληπτης στάσης απέναντι στο άγνωστο. Κοιτάζουν διαρκώς σαν να βλέπουν πρώτη φορά. Αξιολογούν τη ζωή με βάση τις αισθήσεις και τα αισθήματά τους, όχι τους απώτερους σκοπούς και τις φιλοδοξίες τους. Δυο ανθρωπόμορφα, καλόψυχα ζώα. Συνυπάρχουν, πιασμένοι χέρι – χέρι, χωρίς να συνθλίβουν ο ένας το χέρι του άλλου. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα;

Ποια η σημασία του έρωτα στο έργο, τι συμβολίζει;
Δημήτρης Πασσάς:
Ο Έρωτας στο κείμενο του ‘Δ+Χ’, μοιάζει με εκείνα τα σκανταλιάρικα παιδάκια, που όλοι τα μαλώνουν, τα κυνηγούν και τα αναθεματίζουν, αλλά στ’αλήθεια τα λατρεύουν και τα θαυμάζουν: κινείται ανάμεσα στα άλλα ‘παιδάκια’ του έργου και ανακατεύει τους χυμούς τους, έρχεται ανεπιθύμητος και φεύγει απαραίτητος. Στην παράσταση, ο Έρωτας υπάρχει και ως δραματικό πρόσωπο, με αυτή τη λειτουργία, αλλά και σαν έννοια – είναι η δύναμη που γεννά τις εναλλαγές των σκηνών και των σκηνικών, ο μετρονόμος της μουσικής. Θα έλεγα, δεν συμβολίζει κάτι μέσα στο έργο’ είναι το έργο.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο αυτό ιδιαίτερα και γύρω από ποιους νοηματικούς άξονες περιστρέφεται;
Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη:
Η αμοιβαιότητα και η σταθερότητα με την οποία δύο νέοι άνθρωποι ενδύουν τον έρωτά τους. Δεν είναι πως οι εναλλαγές των εποχών, το πέρασμα των χρόνων, τα εμπόδια που έρχονται, οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκονται δεν τους αγγίζουν, αλλά αντιθέτως κολυμπώντας ο καθένας στον δικό του ωκεανό επιμένουν με ένα παιδικό, εμμονικό, ακούραστο τρόπο να επιστρέφουν σε αυτόν τον ένα κοινό κάβο που κάποτε επέλεξαν. Θα έλεγα ότι το έργο διαπραγματεύεται ό,τι φέρει ένας αμοιβαίος έρωτας ή αλλιώς η αγάπη: την ομορφιά, τη μουσική, την ποίηση, τη ζωγραφική, τη φύση, την ευθύνη, την προσπάθεια, την αλήθεια, την ενηλικίωση, την θλίψη της απώλειας, το θάνατο, τον Θεό, τη συνύπαρξη.

Πού αγγίζει το σήμερα το έργο αυτό; 
Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη:  «Ο Έρωτας. Κανείς δε ξέφυγε από αυτόν, ούτε και θα ξεφύγει, όσο υπάρχει ομορφιά και μάτια που τη βλέπουν» θα μας πει ο Γιάννης Φέρτης στην παράσταση. Το έργο, ως ένας αρχετυπικός ύμνος στον έρωτα και στη φύση, αποκτά ένα άχρονο χαρακτήρα, δημιουργώντας μας την αίσθηση ότι η ιστορία θα μπορούσε να εκτυλίσσεται στο μέλλον. Νομίζω ότι η σχέση του ανθρώπου με τη Φύση, το Χρόνο και τον Άλλον είναι όλα όσα απασχολούν και θα συνεχίσουν να απασχολούν το είδος μας όσο αυτό υπάρχει, δημιουργεί και εξελίσσεται.

Γεωργία Οικονόμου

Info

19 Ιουλίου 2019
ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ,
Και 20 Ιουλίου.

 

πηγή: tospirto.net