Μας εξέπληξε η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ παρουσιάζοντας νέα της δουλειά με τίτλο “Οι Δανειστές. Μια Αυτοβιογραφία’’ στην μπεργκμανική ατμόσφαιρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Στο αυτοβιογραφικό έργο του Στρίντμπεργκ ο συγγραφέας έχει τοποθετήσει τους ήρωες του σ’ ένα δεδομένο περιβάλλον, στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου σε τόπο παραθερισμού και παρακολουθεί πως θα αντιδράσουν. |Τα πρόσωπα, ένα ζευγάρι καλλιτεχνών, ο άντρας ζωγράφος η γυναίκα συγγραφέας. Κατά την απουσία της γυναίκας σε μια εκδρομή ο άντρας της βρίσκεται μόνος στο σαλόνι του ξενοδοχείου, ερωτευμένος και κυριευμένος από τη δύναμη της γυναίκας του αποτυπώνει συνεχώς τη μορφή της. Εκεί τον βρίσκει ο πρώην άντρας της που η γυναίκα τον είχε παρατήσει χρόνια πριν για το ζωγράφο και εκμεταλλευόμενος την απουσία της προσποιείται κάποιον ξένο. Κατά τη συνάντηση των δύο αντρών, νυν και πρώην, το πορτραίτο εξελίσσεται σε γλυπτό. Το γλυπτό παραμορφώνεται. Μαζί του και το ερωτικό ιδεώδες του ζωγράφου το οποίο σκορπά θριαμβικά σαν θρυμματισμένη φωτογραφία ο εκδικητής επισκέπτης στα πόδια της γυναίκας κατά την επιστροφή της.Οι τρεις ήρωες δε θα συναντηθούν μαζί ποτέ παρά μόνο στο τέλος, αλλά τότε είναι μάλλον αργά.
H ομάδα ΑΣΙΠΚΑ (Ειρήνη Δράκου, Δημήτρης Μπίτος) σημειώνει χαρακτηριστικά για το tospirto.net: «Στην πορεία των 12 χρόνων ζωής της ομάδας ΑΣΙΠΚΑ από το 2007 που ιδρύθηκε μοιραία ακούσαμε πολλές ιστορίες από την κοινότητα που επισκεπτόμασταν κάθε φορά, σε μια σειρά από πρόβες σε νησιά της Άγονης Γραμμής, και όχι μόνο, στη Φύση ή στην πόλη, στο δρόμο, σε δημόσιους χώρους ή σε ιδιαίτερα ή εγκαταλειμμένα κτίρια που συνδέονται με ιστορικές ή άλλες μνήμες που είλκυαν κάθε φορά το ενδιαφέρον της ομάδας για διαφορετικούς λόγους.
Υπήρξε μια στιγμή που νιώσαμε μέσα από τις περιπλανήσεις και τους περιπάτους μας στις πρόβες αυτές, σε ενορχηστρωμένες ή τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο ότι ‘μπορεί απλά ο άνθρωπος που ακούει μια ιστορία να αποτελεί ταυτόχρονα τα σκηνικά, τα φώτα και να είναι ο ίδιος σκηνοθέτης του ερμηνευτή’. Μείναμε για πολλές ώρες ακίνητοι και σιωπηλοί ως επισκέπτες στους χώρους αυτούς και στην πορεία αντιληφθήκαμε πολύ συχνά ότι κεντρικός αφηγητής είναι ο ίδιος ο χώρος.
Στην πορεία σχεδόν με τον ίδιο απλό και φυσικό τρόπο οι χώροι αυτοί έγιναν ο χώρος στον οποίο θελήσαμε να προσκαλέσουμε τον θεατή. Με την ίδια πρόθεση, να μοιραστούμε μαζί του αυτή την πολυτέλεια, αυτή την πρωτόγονη και καθαρτική συνθήκη που προσφέρουν οι χώροι αυτοί ή συχνά μια μνήμη.
Εκεί ίσως νιώσαμε πόσο ουσιαστικά ταπεινός βαθύς κι ενεργός είναι ο ρόλος του θεατή. Κι εκεί αναρωτηθήκαμε, πόσο ταπεινός βαθύς κι ενεργός χρειάζεται να είναι ο ρόλος του παίκτη / αφηγητή / παραμυθά / δημιουργού, ως ανεστραμμένη όψη του ίδιου νομίσματος.
Εκεί αναδύθηκε και το ερώτημα, ‘Είναι ο παραμυθάς/ ερμηνευτής / δημιουργός, ή απλά ο ρομαντικός άνθρωπος, το ίδιο το αφήγημα ; Ένα αφήγημα υπό εξαφάνιση ; Κι αν ναι πως θα προστατευτεί το είδος του σήμερα;
Ίσως στην παρούσα φάση και σε ότι αφορά το υλικό των Δανειστών του Στρίντμπεργκ να ήταν αυτό το πυρηνικό ερώτημα που νιώσαμε να τίθεται και να μας ελκύει στο έργο αυτό.
Η αντίστιξη αυτών των δύο κόσμων, ενός κόσμου που ανατέμνει και αναλύει, που αποθεώνει τη λογική και το κυνήγι της γνώσης, σε σύγκρουση μ έναν κόσμο που ενώνει που επιτρέπει στο ερωτικό ιδεώδες και στην ιδέα της ομορφιάς ν’ αναπνεύσει.
Στο έργο η ιδέα αυτή, αντιπροσωπεύεται από τον ορθολογιστή και κυνικό ήρωα Γκούσταφ, που έρχεται σα το φίδι του μύθου να καταστρέψει τον ευάλωτο κόσμο του καλλιτέχνη Άντολφ και την προσωπική Εδέμ του ζευγαριού, ενθαρρύνοντας τους ήρωες να κόψουν το μήλο της γνώσης. Και οι τρεις ήρωες του έργου ενώ φαίνεται να συγκρούονται, να ανταγωνίζονται και να πεθαίνουν στο τέλος ως θύματα ενός ασυγχρόνιστου πάθους, την ίδια στιγμή νιώσαμε ότι αποτελούν και διαφορετικούς καθρεφτισμούς του ίδιου προσώπου, μπορεί και του ίδιου αντιφατικού και αυτοβιογραφικού Στρίντμπεργκ, ως μια προσπάθεια εξευμενισμού των δικών του φαντασμάτων.
Στη δική μας περίπτωση οι Δανειστές δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παρά μια αυτοβιογραφία, και μια αφορμή για μια προσωπική αφήγηση μέσα από το ίδιο το έργο αλλά και θραύσματα επιστολών και άλλων κειμένων με σκοπό να διαδηλώσουμε μέσα από αυτή τη δουλειά το δικαίωμα στην ομορφιά και το ρομαντισμό ως είδη υπό εξαφάνιση, το απλό και σπάνιο δικαίωμα στο όνειρο».
Συντελεστές : Μετάφραση: Έρη Κύργια. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος. Δραματουργία: Ειρήνη Δράκου, Δημήτρης Μπίτος. Σκηνική Επιμέλεια- Κοστούμια: Άγγελος Μέντης. Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου. Βοηθός Σκηνοθέτη – Οργάνωση Παραγωγής: Θεοδώρα Έλλη Αθανασοπούλου. Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος. Ερμηνεύουν: Ειρήνη Δράκου, Νίκος Καμώντος, Δημήτρης Μπίτος. Φωτογραφίες : Αλέξανδρος Γαρνάβος
Πληροφορίες
Τοποθεσία: Αγγλικανική Εκκλησία «Άγιος Παύλος»
Διεύθυνση: Φιλελλήνων 27, Σύνταγμα (Αθήνα)
Πρεμιέρα: Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: : Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 και Παρασκευή στις 12.00μμ (μεταμεσονύκτια) (29/3, 1/4, 2/4, 5/4, 9/4, 29/4, 30/4, 7/5, 10/5)
Την παράσταση θα συνοδεύουν αγγλικοί και ελληνικοί υπέρτιτλοι για τους κωφούς (και όλους τους άλλους θεατές).
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12 ευρώ, Μειωμένο (Φοιτητικό, Ανέργων, Άνω των 65, ΑΜΕΑ): 8 ευρώ
Τηλέφωνο Ταμείου: 698.77.38.178 (Για Κρατήσεις)
Διάρκεια: 95’
πηγή: tospirto.net
