Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρωσία. Σπούδασε στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεατρικής Τέχνης του Κίεβου. Ως ηθοποιός και σκηνοθέτις ξεκίνησε να δουλεύει στην ΕΣΣΔ. Ερχόμενη στην Ελλάδα έμαθε την ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου. Έχει σκηνοθετήσει πάνω από 30 παραστάσεις.
Ο λόγος για την Λένα Φιλίπποβα που αυτήν την περίοδο βρίσκεται σε διαδικασίες προβών σκηνοθετώντας ένα απ’ τα πιο γοητευτικά θεατρικά έργα του Χάρολντ Πίντερ, τον «Εραστή» (κάνει πρεμιέρα από την Εταιρία Θεάτρου ΗΘΩ στο Από Μηχανής Θέατρο από τις 28 Ιανουαρίου, για δέκα μόνο παραστάσεις). Πρόκειται για ένα ευφυές παιχνίδι με τον έρωτα και το χρόνο που «καταγράφει» την άβυσσο που κρύβεται κάτω απ’ την επιφάνεια της καθημερινής ζωής.
Με αφορμή το έργο αυτό, το tospirto.net μίλησε μαζί της:
Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό του Πίντερ;
Η απλότητα του κειμένου. Ο ίδιος έχει πει κάποτε “Να προσέχετε τους συγγραφείς που θέλουν να σας επιβάλουν την σημασία του έργου τους, τα νοήματα και τις ιδέες.” Ο Πίντερ δεν επιβάλλει τίποτα. Αυτό με γοητεύει.
Πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;
Με ενδιέφερε να χτίσουμε μια πορεία της εσωτερικής διαδρομής των ηρώων. Ο Πίντερ είναι μαέστρος να αφήνει πολλά πράγματα μισο-ειπωμένα ή διφορούμενα. Οι ήρωές του έχουν πολλά κατά νου, αλλά εκφράζουν τα ελάχιστα. Ο κόσμος του έργου διαθέτει κάποιο μυστικό, είναι γεμάτος παύσεις. Το έργο έχει κυκλική δομή. Ο κάθε καινούργιος κύκλος πρέπει να πηγαίνει πιο πέρα, αλλά και να μπορεί να επιστρέφει στο σημείο απ’οπου ξεκίνησε.
Σκιαγραφήστε μας τους χαρακτήρες του…
Ενας άνδρας και μιά γυναίκα. Σύζυγοι. Παντρεμένοι αρκετά χρόνια. Αυτός δουλεύει, αυτή φροντίζει το σπίτι. Ο καθένας απ’αυτους διαθέτει ένα άγνωστο κομμάτι του εαυτού του, μια ανεξερεύνητη περιοχή του ψυχικού τοπίου. Οι ήρωες δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Φαίνεται να έχουν στενό δεσμό, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον.
Πού αγγίζει το σήμερα;
Οσο υπάρχουν παντρεμένα ζευγάρια, το έργο αυτό, πιστεύω, θα ενδιαφέρει ανθρώπους σε οποιαδήποτε εποχή. Εχει να κάνει πάντα με έναν “κλειστό” κόσμο μιας ανθρώπινης σχέσης: τις προσδοκίες, τις απογοητεύσεις, τα ανείπωτα πράγματα, τις ασυνεννοησίες, τα ανεκπλήρωτα, την ανάγκη για απεριόριστη κατανόηση, την ανάγκη ν’ αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Πόσο επιφανειακά ζούμε τελικά στην καθημερινότητά μας;
Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να ζει επιφανειακά. Μπορεί να ζει κανείς την καθημερινότητά του χωρις να διοχετεύει σ’αυτήν τα ενδιαφέροντά του – αυτό, ναι, συμβαίνει πολύ συχνά. Ζω σημαίνει οτι αισθάνομαι τον εαυτό μου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Δεν υπάρχει διακοπή σ’αυτήν τη διαδικασία. Δεν υπάρχει “χαμένος” χρόνος.
Γιατί πιστεύετε πως διστάζουμε να παραδεχθούμε την αλήθεια που διέπει τις σχέσεις μας;
Για να παραδεχτείς κάτι – πρώτα πρέπει να το ανακαλύψεις. Και δεν είναι ποτέ ένα πράγμα ή μια αλήθεια. Για να δημιουργηθεί μια σχέση χρειάζεται χρόνος. Οσο βιώνεις αυτό τον χρόνο, η σχέση σχηματίζεται. Στην πορεία αυτή ανακαλύπτεις πολλά πράγματα. Κάποια σου αρέσουν και τα παραδέχεσαι, κάποια άλλα δεν σου αρέσουν και δεν τα παραδέχεσαι. Είμαστε ρευστοί, αλλάζουμε συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Οπότε, ποια αλήθεια; Νομίζω, μπορούμε να παραδεχόμαστε ή να αισθανόμαστε για μια σχέση μόνο ένα πράγμα – αν είναι “ζωντανή” ή αν έχει “πεθανει”.
Υπάρχει κάτι που σας γεμίζει με αισιοδοξία σήμερα;
Η ζωή, το μυστήριο της ύπαρξής μας και οι απέραντες δυνατότητες που σου δίνει.
Έργο που θα θέλατε να ανεβάσετε στο θεατρικό σανίδι;
Θα ήθελα πολύ να ανεβάσω τα έργα του Πιραντέλλο.
Μελλοντικά σχέδια;
Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Προσπαθώ να είμαι μόνο στο παρόν.
πηγή: tospirto.net
