Ούτε η Black Widow, oύτε ο Shang-Chi, ούτε οι Eternals. Το κινηματογραφικό event της Marvel για το 2021 είναι το Spider-Man: No Way Home, η ταινία που επιχειρεί να συστήσει την έννοια του πολύ-σύμπαντος στο σύμπαν της Marvel, να κλείσει μια τριλογία με τον ήρωα, να γεφυρώσει με έναν αρκετά έξυπνο τρόπο τις υπόλοιπες κινηματογραφικές εκδοχές του και να λειτουργήσει και σαν (εύπεπτο) φιλμικό δοκίμιο πάνω στον Άνθρωπο-Αράχνη.
Μεγάλες οι φιλοδοξίες, ακατάλληλος ο σκηνοθέτης για να ανταποκριθεί στο ύψος των απαιτήσεων, μα το αποτέλεσμα είναι κατά διαστήματα απολαυστικό και θα αφήσει πολύ ικανοποιημένους τους φαν – μετά το φιάσκο των Eternals, άλλωστε, σχεδόν οποιαδήποτε ταινία θα φάνταζε σαν το Batman Returns ή τον Dark Knight του franchise.
Με τον Spider-Man να αποτελεί την εμπορική αιχμή του δόρατος, όχι μία, αλλά τρεις άκρως ενδιαφέρουσες επιλογές έρχονται για να καλύψουν τις απαιτήσεις εκείνου του κοινού που αναζητά θέαμα arthouse ευαισθησίας. Ο Αμνός με τη Νούμι Ραπάς, επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το φετινό Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, είναι μια ταινία προορισμένη (και κατασκευασμένη, ίσως) για να διχάσει. Εμάς, όπως θα διαβάσετε στην κριτική μας, μας εξόργισε, μα αρκετοί θα βρουν γοητευτικό το weird συντακτικό της. Μια ταινία που πρέπει να δείτε για να πιστέψετε, όπως λέμε.
Ο θάνατος ή, πιο σωστά, η απειλή του αναδεικνύει τα προβλήματα στη σχέση ενός ζεύγους, του Τομάς και της Άνια, όταν η τελευταία πληροφορείται ότι ο καρκίνος, που νόμιζε πως είχε ξεπεράσει, έκανε μετάσταση στον εγκέφαλό της. Όλα αυτά στην Ελπίδα, μια ταινία επώδυνη, μα ποτέ φτηνή, η οποία τελικά δικαιολογεί και δικαιώνει τον τίτλο της, αποτελώντας μια παράδοξα ταιριαστή, εναλλακτική κινηματογραφική επιλογή για την εορταστική περίοδο.
Τέλος κυκλοφορεί και το Τραγούδα 2, sequel του επιτυχημένου animation με τον ιμπρεσάριο κοάλα και την παρέα του, που θα προβληθεί μόνο στη μεταγλωττισμένη εκδοχή του, αλλά με τα τραγούδια να παραμένουν στην original αγγλική. Ευτυχώς.
Αναδημοσίευση απο lifo.gr
Συντάκτης: Γιάννης Βασιλείου
