Ο Χρήστος Νικολόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη και ΤΑ ΝΕΑ.

Σας μεταφέρουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα της συνομιλίας του σπουδαίου δημιουργού και σολίστα με τον ικανό δημοσιογράφο, σχετικά με την αντιμετώπιση που έχουν τα «τραγούδια με μπουζούκια» στο ραδιόφωνο…

Μυστήριο πράγμα το σουξέ.

Πολύ μυστήριο. Τώρα βέβαια δεν υπάρχουν τα μέσα για να υπολογίσεις κάτι. Σήμερα, ας πούμε, τα ραδιόφωνα που αναδεικνύουν τα τραγούδια σε επιτυχία δεν έχουν ακριβώς αυτήν τη δυνατότητα. Για παράδειγμα, έχουν κολλήσει σε μια ψευτοκουλτούρα, νομίζουν όλοι αυτοί πως είναι οι πατέρες που ξέρουν τι θα περάσει. Λένε πως το μπουζούκι βαραίνει το κάθε τραγούδι. Δίνουμε την ψυχή μας και ούτε το ακούνε.

Η νύχτα;
Και τώρα μία ημέρα την εβδομάδα εργάζονται οι περισσότεροι – και εκεί θα μείνει. Εμείς οι μουσικοί την κρίση τη βιώναμε πάντα πρώτοι. Μέχρι το 2002 δουλεύαμε εξαήμερα, μετά άρχισε να αλλάζει, μέχρι που έφτασε διήμερα. Δουλεύαμε τη μία μέρα για να πληρωθούν οι μουσικοί και την άλλη για εμάς. Εμείς εμφανιζόμαστε τρεις ημέρες, ευτυχώς, στο Περιβόλι.

Είστε πρώτη γραμμή, υπενθυμίζετε το μπουζούκι σαν να θέλει να μην ξεχαστεί…
Πάντα υπήρχε αυτό, να ξέρεις, μια εποχή ήταν λίγο ανοιχτοί, μετά το 1980. Μετά το 2000 πάλι άλλαξε.

Τώρα;
Και παλιά βέβαια συνέβαινε. Τότε που ξεκινούσα εγώ, μάθαινα τραγούδια από τα τζουκ μποξ. Από το χωριό μου, το Καψοχώρι Ημαθίας, ήλθα στην Αθήνα ώριμος, ακουσμένος. Εμαθα πολλά γιατί δούλεψα στου Μανωλιά, κι έμαθα το ρεπερτόριο της Αθήνας με τον ρεμπέτη Γιάννη Κυριαζή.

Παίζονταν τότε, αρχές του 1960, λαϊκά;
Υπήρχαν η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, δύο κρατικοί σταθμοί. Αυτοί έπαιζαν ελαφρά τραγούδια, Χατζιδάκι. Αρχισαν να ακούγονται λαϊκά όταν οι εταιρείες άρχισαν να αγοράζουν χρόνο για διαφημιστικά. Οταν έγινε η ελεύθερη ραδιοφωνία, είπαμε «μπράβο». Τζίφος, μετά δημιουργήθηκαν οι παρέες, τα συμφέροντα, η διαφήμιση που συνδέεται με το έντεχνο.

Πώς γίνεται να πουλάει το λαϊκό και να το θάβουν;
Δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ. Εμαθα για ακροαματικότητα ενός λαϊκού σταθμού που είχε διπλάσια από έντεχνου σταθμού, κι όμως δεν ήταν βιώσιμο και μετά το κλείσανε! Συνδέσανε το λαϊκό με το σκυλάδικο. Το μπουζούκι όμως ήταν πάντα παρόν στις πιο χρυσές εποχές του ελληνικού τραγουδιού. Θα σου πω και κάτι άλλο. Ο κύριος Μάτσας έβγαζε πολλά λεφτά από τα λαϊκά και με τα λεφτά αυτά έκανε πειραματισμούς, έβγαζε π.χ. τον Λοΐζο. Ο δε Μάνος ήταν αυτός που καθιέρωσε την πληρωμή των μουσικών με την ώρα και ο Μάτσας το δέχθηκε.

 

πηγή: ogdoo.gr