Η πραγματοποίηση του φετινού Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας – υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Λίντας Καπετανέα – αγγίζει τα όρια ενός συγκινητικού άθλου. ‘Οχι μόνο γιατί εξασφαλίζει διάσημους προσκεκλημένους επικυρώνοντας – σε μια παγκοσμίως εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία – τον διεθνή του ρόλο. ‘Οχι μόνο γιατί τοποθετεί στο επίκεντρο την δημιουργία του ελληνικού χορού στην πιο σκληρή του στιγμή. Αλλά και γιατί επανενεργοποιεί τους ανοιχτούς εμβληματικούς χώρους πολιτισμού της πόλης – έστω και με το επιχείρημα της ασφάλειας. Γιατί κρατά αδιάρρηκτο το νήμα που τον συνδέει ως θεσμό με την τοπική και την ευρύτερη μεσσηνιακή κοινωνία. Και, πάνω απ’ όλα, γιατί ο Χορός επιβιώνει ως χειρονομία σωματικής και ανθρώπινης επαφής, αξίες που τόσο δραματικά πλήττονται. 1. Οι Ultima Vez του Wim Vandekeybus με το «Traces»
Συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό χάρη στον προγραμματισμό του Φεστιβάλ Καλαμάτας, το οποίο και τίμησε πολλές φορές έκτοτε στην πορεία των χρόνων. Αυτή τη φορά, ο Βιμ Βαντεγκέιμπους, πρόσωπο – σταθμός στην φλαμανδική χορευτική σκηνή, επιστρέφει στην Καλαμάτα και συναντά μια από τις χορεύτριες του την Λίντα Καπετανέα, ως καλλιτεχνική διευθύντρια του θεσμού. Με αφορμή αυτή τη συγκινητική σύζευξη, ο Βαντεγκέιμπους παρουσιάζει μια πολύ προσωπική χορογραφία εμποτισμένη πάντα από ακραία ενεργητικότητα και τη σκοτεινή παρόρμηση. Το «Traces» είναι μια ιχνηλάτιση των ζωϊκών ενστίκτων που επιβιώνουν στο ανθρώπινο σώμα και ερμηνεύει η δεκαμελής αποστολή των Ultima Vez (μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Αλέξανδρος Αναστασιάδης). Τη μουσική της χορογραφίας υπογράφουν οι Trixie Whitley, συνεργάτες του Βιμ Βαντεγκέιμπους και στις κινηματογραφικές του αναζητήσεις. 2. Η Laura Aris και ο Alvaro Esteban με το «Cualquier Manana»
Στο πλαίσιο μιας σειράς ερευνητικών συνεργασιών, η Ισπανίδα χορογράφος Λάουρα ΄Αρις καλεί τον χορευτή Αλβάρο Εστέμπαν σε ένα ντουέτο – σχόλιο για την θλίψη που διαδέχεται τις μεγάλες απώλειες και καταστροφές. Υπό τον τίτλο «Κάθε πρωϊνό που ξημερώνει», η Άρις συνεχίζει την έρευνα της με διαφορετικούς παρτενέρ, τοποθετώντας την κάτω από μια θεματική πλατφόρμα που έχει ονομάσει «Η ανατομία των σπασμένων πραγμάτων». Σε αυτό το ντουέτο οι δύο χορευτές ανιχνεύουν το τραυματισμένο παρόν που μπορεί να έχει αλλοιωθεί από μια απλή αντίδραση – ικανή να σαρώσει τα πάντα. Η παράσταση παρουσιάζεται την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ σε κοινόχρηστο χώρο του Costa Navarino με στόχο την προώθηση πολιτιστικών γεγονότων σε διεθνή δίκτυα τουριστών. Βεβαίως, η παράσταση θα επαναληφθεί για το κοινό στο δημόσιο χώρο της πόλης. 22 Αυγούστου, Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας 3. O Israel Galvan με το σόλο «Revolution without music»
Αν και 47 ετών, ο ΄Ισραελ Γκαλβάν είναι ένας ζωντανός θρύλος για τη σκηνή του φλαμένκο. Ακόμα κι αν δεν δίστασε να αναθεωρήσει την σεβιλιάνικη χορευτική παράδοση και να δεχθεί την αμφισβήτηση κάποιων συμπατριωτών του, εδραιώθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της παγκοσμίως. 4. Οι Tereza Ondrová και Petra Tejnorová στο «Same Same»
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δουλεύουν μαζί ως άτυπη ομάδα. Διακεκριμένες στη πατρίδα τους, η χορεύτρια Τερέζα Οντροβά και η θεατρική σκηνοθέτις Πέτρα Τεϊνόροβα καταθέτουν από κοινού μια χοροθεατρική έρευνα με άξονα τον κόσμο του παραλόγου. Προϊόν της πολυπαραγωγικής συνεργασίας είναι και το «Same same» όπου ερμηνεύουν δύο γυναίκες, οι οποίες στα όρια της ανίας και της εξάντλησης, χάνουν τα λογικά τους και επιτίθενται η μία στην άλλη. Το ντουέτο τους καθοδηγεί σκηνοθετικά και χορογραφεί η διακεκριμένη Γαλλίδα Καρίν Ποντιέ που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. 5. Ο Ηλίας Χατζηγεωργίου στο «Fixation in duo»
Δεν υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες χορευτές ταυτισμένοι με το street dance στην Ελλάδα και ο Ηλίας Χατζηγεωργίου είναι σίγουρα ένας από τους κορυφαίους στη λίστα. Μέλος των «Αεριτών» της Πατρίσια Απέργη αλλά και συνεργάτης της Griffon της Ιωάννας Πορτόλου έχει τολμήσει και μεγάλα περάσματα από το θέατρο, αποδεικνύοντας απλώς τι σημαίνει να είσαι σκηνικό ον. Πάντως, το βιογραφικό του τον τοποθετεί με άνεση στις χορευτικές δράσεις που οργανώνει το Φεστιβάλ Καλαμάτας στο δημόσιο χώρο της πόλης: Ο Χατζηγεωργίου έρχεται για ν’ αυτοσχεδιάσει πάνω στις βασικές ράγες του hip hop και του popping αναπτύσσοντας χορευτικά τη θεωρία του γύρω από την έννοια της εμμονής. 6. Οι Koka&Panu με την «Ύλη»
Μπορεί να μετρούν μόνο τρία χρόνια συνεργασίας αλλά το απρόσμενο ντουέτο της διεθνούς χορεύτριας Κωνσταντίνας Ευθυμιάδου και του συνθέτη Παναγιώτη Μανουηλίδη συνεχίζει μ’ ένα ακόμα έργο, το τρίτο στην σύντομη αλλά παραγωγική πορεία τους. Εδώ ο χορός μπαίνει στο κέντρο μιας ηχητικής και μιας εικαστικής εγκατάστασης που σκοπό έχει να υπερτονίσει την σχέση της ύλης (τα ψυχρά υλικά) και της ύλης (του ανθρώπινου σώματος). Η παράσταση των Koka&Panu κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φετινό προγραμματισμό της Καλαμάτας και είναι μόνο μια από τις δέκα παραγωγές Ελλήνων δημιουργών που συμπεριλαμβάνονται στον προγραμματισμό. 7. Οι Peeping Tom στο «Diptych»
Θέατρο ή χορός δεν είναι ξεκάθαρο το στίγμα των Peeping Tom που μετρά 20 χρόνια ζωής και είναι μάλλον, μια κατηγορία από μόνη τους. Συχνοί επισκέπτες του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας έκαναν το ντεμπούτο τους το 2006 με το «Salon» όπου και επέστρεψαν τρία χρόνια μετά με το «Υπόγειο». Το ξέσπασμα της κολλεκτίβας στο ελληνικό κοινό φαίνεται πως επετεύχθη το 2013 στο Φεστιβάλ Αθηνών με το «A louer» συμπυκνώνοντας τις χαρακτηριστικές ποιητικές και σουρεαλιστικές ποιότητες των δημιουργιών τους. Η Καλαμάτα τους καλωσορίζει και πάλι καθώς οι ιδρυτές τους Γκαμπριέλα Γκαρίτζο και Φρανκ Σαρτιέ ξανακοιτάζουν δύο παλαιότερες δημιουργίες τους: Το «Missing door» και το «Lost room» – έργα που παρουσίασαν σε συνεργασία με το φημισμένο Nederlands Dans Theater 1. Ο εγκλωνισμός μοιάζει να χαρακτηρίζει την θεματολογία και τον δύο έργων. Στο πρώτο ένας άνδρας αναζητά την έξοδο από τον λαβύρινθο της σκέψης του. Στο δεύτερο ένα πλοίο βρίσκεται ακυβέρνητο καταμεσής της θάλασσας. Και τις δύο χορογραφίες διατρέχει η αίσθηση ενός υπαρξιακού πανικού.
Συντάκτρια: Στέλλα Χαραμή
21 – 22 Αυγούστου, Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας
Πέρασαν 12 χρόνια από την πρώτη φορά που συστήθηκε στο αθηναϊκό κοινό στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών ενώ επέστρεψε στην πόλη άλλες δύο φορές ως προσκεκλημένος της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση – η δεύτερη σε μια μνημειώδη συνεργασία με τον Άκραμ Καν στο «Τορομπάκα» όπου η παράδοση του κατάκ συνάντησε αριστουργηματικά την φιλοσοφία του φλαμένκο.
Στην τελευταία του εμφάνιση στην Ελλάδα και την πρώτη στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας δοκιμάζει κάτι, σχεδόν, επαναστατικό: Ακυρώνει τη μουσική και ακολουθώντας τους ήχους που παράγει το σώμα του δημιουργεί ένα ρυθμό που τον οδηγεί στη μέθεξη του φλαμένκο.
23 Αυγούστου, Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας
23 Αυγούστου, Εναλλακτικός χώρος, Μέγαρο Χορού Καλαμάτας
26 Αυγούστου, Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας
28 Αυγούστου, Εναλλακτικός χώρος – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας
29-30 Αυγούστου, Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας
Πηγή:www.monopoli.gr
