Ούτε μία ούτε δύο, αλλά τρεις και μάλιστα πολύ αξιόλογες είναι οι παραστάσεις που παίζονται στην θεατρική Αθήνα και οι πρωταγωνιστές τους ρίχνουν πάσες και καλάθια. Και τρίποντα ενίοτε. Όχι μόνο λεκτικά… απαγγέλλοντας τους ρόλους τους, αλλά και κυριολεκτικά. Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως οι παραστάσεις αυτές είναι κατεξοχήν… ανδρικές, και τις τρεις τις έχουν σκηνοθετήσει άνδρες, οι δύο μάλιστα έχουν και αποκλειστικά άνδρες πρωταγωνιστές.
«Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει γίνει η μεγαλύτερη μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα». Στη φράση αυτή συμπυκνώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο η συγκλονιστική ιστορία των ηρώων του Στάινμπεγκ στο «Ανθρωποι και ποντίκια» που σκηνοθετεί με ωμό ρεαλισμό ο Βασίλης Μπισμπίκης. Στη σκηνή του Τεχνοχώρου Cartel, μια ανάσα από τα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, μία μπασκέτα είναι καρφωμένη στον τοίχο της μάντρας ανακύκλωσης που διαδραματίζεται η παράσταση. Σ΄αυτήν ρίχνουν σουτάκια προσπαθώντας να χαλαρώσουν από την ένταση της ημέρας οι περιθωριακοί εργάτες και σ΄αυτήν «επιρρίπτουν» ακόμη και την ευθύνη του ξυλοδαρμού του αφεντικού τους. Εργάτες που πασχίζουν για το μεροκάματο καθημερινά προσπαθώντας να επιβιώσουν, αλλά και να αδράξουν το απατηλό τους όνειρο: ένα χωραφάκι με δέντρα, αμπέλια, περιβόλι και… κουνέλια και ένα μικρό φτωχό καλυβάκι.
Στην παράσταση «Πέτρες στις Τσέπες τους» ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Μάκης Παπαδημητρίου «έπιασαν» στα χέρια τους το έργο της Μαρί Τζόουνς και το μετέτρεψαν σ΄έναν one on one αγώνα μπάσκετ (ναι, στη σκηνή είχε στημένη μια αληθινή μπασκέτα). Έκαναν γρήγορα περάσματα στις ατάκες τους, έδωσαν στοχευμένες πάσες/asist και με «προσποιήσεις» ενσάρκωσαν δεκαπέντε στο σύνολό τους ρόλους. Έστησαν, έτσι, με έμπνευση και κέφι μία καταιγιστική, σπιρτόζα και στακάτη παράσταση στα δικά τους μέτρα και σταθμά και «έχτισαν» πάνω στη σκηνή του θεάτρου τον δικό τους «χάρτινο» λαμπερό κόσμο (ευφάνταστο και λειτουργικό το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού), τον οποίο και άλωσαν στην κυριολεξία. Εκεί, ένωσαν τις αύρες τους με ξεχωριστή χημεία και άφησαν να βγει από μέσα τους όλο το απόθεμα της υποκριτικής τους ενέργειας. Διατηρώντας μία αξιοσημείωτη ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το σοβαρό και χωρίς ίχνος καταγγελτισμού, υποδύθηκαν τους δύο κομπάρσους μιας φτωχής αγροτικής περιοχής της Ιρλανδίας που, με φόντο μια λαμπερή Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, συζητούν για τα μεγάλα θέματα της καθημερινής επιβίωσης και του μέλλοντός τους και κάπως έτσι με τρόπο απλό, αλλά και υποδόριο, εγείρονται σύγχρονοι προβληματισμοί και μηνύματα με άκρως ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενάντια στα εκάστοτε «πολυεθνικά» συμφέροντα που συντρίβουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.
Στην παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» που έγραψε ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης, όλη η σκηνή του Από Μηχανής θεάτρου έχει μετατραπεί σε γήπεδο μπάσκετ. Σ΄αυτό παίζουν αγώνα έξι φίλοι από το σχολείο που πλέον έχουν σαρανταρίσει. Το ραντεβού συνήθως πέφτει Σάββατο – εκεί, κατά το απογευματάκι – στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, στο Ελληνορώσων. Έξι ετερόκλητες προσωπικότητες που τους ενώνουν κοινά βιώματα, κοινές αναμνήσεις, αλλά και αμαρτίες. Κι εκεί πάνω στον αγώνα γίνονται και πάλι παιδιά. Βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό, ξεφεύγοντας από την ρουτίνα της καθημερινότητάς τους. Άλλος δικηγόρος, άλλος κτηνίατρος, άλλος νονός της νύχτας. Εκεί, με τη μπάλα στο χέρι, ανταλλάσσουν καφριλίκια και βρισιές. Εκτονώνονται κι έρχονται σε επαφή με τον έφηβο που κρύβουν μέσα τους. Έρχονται όμως σε επαφή κι με τον πραγματικό τους εαυτό, κι αυτό είναι κάτι που ταράζει τις ισορροπίες και τους αναστατώνει….
Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.
πηγή: tospirto.net
