Στην Ντελαγκράτσια, στο κέντρο ενός πρώην γηπέδου ποδοσφαίρου, ανάμεσα σε χτυπημένους από το χρόνο πάγκους και τέρματα χωρίς δίχτυα, ορθώνεται η μεγάλη οθόνη του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου (3-6/9). Απέναντι της βρίσκονται παρκαρισμένα αυτοκίνητα, με σινεφίλ επιβάτες έτοιμους να παρακολουθήσουν μια ακόμα drive-in προβολή, από αυτές που έχει καθιερώσει το φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια. Πολύ πριν η πανδημία φέρει ξανά στην επικαιρότητα το coolness της κινηματογραφικής θέασης σε αυτοκίνητο, η διοργάνωση «παρκάρει» ετησίως στην Ντελαγκράτσια προβάλλοντας εν πολλοίς ανεξερεύνητα φιλμ που απογειώνουν την drive-in εμπειρία. Το περιεχόμενο του φετινού φεστιβάλ προσαρμόστηκε στην πρωτόγνωρη εμπειρία της πανδημίας, στήνοντας ένα «off season» πρόγραμμα, μικρότερο σε διάρκεια μα όχι σε εύρος. «Ήταν μια ευκαιρία για εμάς να προβάλλουμε ταινίες που θέλαμε από πάντα να δείξουμε, χωρίς ταυτόχρονα να χαθεί ο χαρακτήρας του θεσμού», μου λέει η Κασσάνδρα Σελεστίν, εκ των ιδρυτών του φεστιβάλ, σε μια συζήτηση μετά την ταινία – έναρξης «Fedora» (1978) του Μπίλι Γουάιλντερ. Πράγματι, από το τετραήμερο που βρεθήκαμε στη Σύρο δεν έλλειψαν οι εκδηλώσεις που δίνουν το στίγμα της διοργάνωσης, όπως οι performances στο ναυπηγείο Ταρσανά. Χαρακτηριστική ήταν εκείνη του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου («Houses Off, Deserts, Etc.») ο οποίος είχε ως εργαλεία φιλμ super 8 και αντίστοιχες μηχανές προβολής, ενώ συγκινητική ήταν η προβολή της μικρού μήκους «Home Tapes» της Νατάσσας Γιανναράκη. Η δημιουργός μαζί με τη μουσικό Lara Eidi συνόδευσαν την ταινία με ζωντανή εκτέλεση του σάουντρακ, απογειώνοντας τον προσωπικό χαρακτήρα ενός γλυκά μελαγχολικού πρότζεκτ. Αμέσως μετά η εξαιρετική ηλεκτρονική μουσικός Χριστίνα Βάντζου εκτέλεσε τις πρωτότυπες συνθέσεις της για τη βωβή ταινία «Hotel Monterey» (1973) της Σαντάλ Άκερμαν, με τα μίνιμαλ ηχοτοπία της να προσδίδουν διαστάσεις μυσταγωγίας στη βραδιά. Η αυλαία του φεστιβάλ έπεσε απολύτως ταιριαστά με το υπέροχο «Ταξίδι του Μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου, το οποίο επανεπιβεβαίωσε σε όσους βρεθήκαμε εκεί τη μαγεία της συλλογικής κινηματογραφικής εμπειρίας. Με αποστάσεις, φορώντας μάσκα όπου χρειάζεται, αλλά με αμείωτη την ανάγκη να μοιραστούμε εντυπώσεις και να συνεχίσουμε να βρίσκουμε συνδέσεις μέσα και έξω από τη μεγάλη οθόνη. Συντάκτης: Γιαννής Καντέας-Παπαδόπουλος
Πηγή: www.athinorama.gr
Φέτος, για παράδειγμα, είδαμε ταινίες όπως το εικαστικά εκθαμβωτικό μιούζικαλ φαντασίας «Brigadoon» (1954) του Βιτσέντε Μινέλι, που μας άφησε άφωνους με τον υπερρεαλιστικό λυρισμό και τον ανόθευτο ρομαντισμό του. Ή το εσθονικό sci-fi θρίλερ «Το Ξενοδοχείο του Νεκρού Ορειβάτη» (Γκριγκόρι Κρομάνοφ, 1979), που εξελίσσεται σε ένα αποκλεισμένο χιονοδρομικό κέντρο στη μέση του πουθενά, και αποπνέει την ατμόσφαιρα ενός επίμονου κλειστοφοβικού εφιάλτη.
