2017 λοιπόν. Η μουσική. Η μουσική που όσο πιο πολύ χωνόμαστε στο ψηφιακό της σύμπαν και τις ευκολίες τoυ τόσο πάει και κρύβεται και πρέπει να έχεις μύτη λαγωνικού, για να πάρεις χαμπάρι τι συμβαίνει. Έχω λόγο που το λέω αυτό. Γιατί στον αφρό της πρώτης αυθόρμητης σκέψης (που είναι το πιο ασφαλές κριτήριο για ό,τι πραγματικά έχει «γράψει» μέσα μου) μου βγαίνουν και πράγματα που έγιναν μέσα στο 2016, αλλά τα πήρα είδηση μέσα στο 2017. Εν πάση περιπτώσει, πάμε στα του 2017, κατ αρχάς – και βλέπουμε μετά..
Συναυλιακή στιγμή του 2017: Κοινή εμφάνιση. Αγγελάκα/Παυλίδη στην Τεχνόπολη (Σεπτέμβρης). Σίγουρα ήταν και οι δυο σε συναυλιακή φόρμα, δίνοντας έμφαση σε ένα διονυσιακό ηλεκτρικό ήχο που είναι αβανταδόρικος στις ανοιχτές διοργανώσεις. Όμως η εν λόγω συναυλία είχε και κάτι παραπάνω. Έμοιαζε με ξέσπασμα ( κάθαρση; γιατρικό; ) που μας βρήκε όλους μαζί, καμιά 25εριά χρόνια μετά ,να ανεβαίνουμε χέρι χέρι, την τωρινή «αγέλαστη ανηφόρα».
Όλοι Μαζί στο Καλλιμάρμαρο: Δεν ήμουν στο αφιέρωμα Θεοδωράκη (κακώς, γιατί έχασα) αλλά ήμουν στο Όλοι Μαζί Μπορούμε (Sky) του Σαββόπουλο. Με φόρα από το 2016 και με το «Φορτηγό» του να το γιορτάζει σταθερά – συναυλίες στον «Παρνασσό» (κατ αρχήν) και σε όλη την Ελλάδα μετά- άνοιξε το καλοκαίρι μας με μια μεγάλη γιορτή που έγινε επίκεντρο συζητήσεων (και ως συνήθως) αντεγκλήσεων. Σταθερή αξία το όνομα του, μας αφήνει και ετούτη την χρονιά με την βεβαιότητα ότι εκείνος (τουλάχιστον) και μπορεί και θέλει. Ακόμα
Αναψυκτήριο ο Φοίβος: Το είπε και το έκανε. Και το έκανε οργανωμένα με μολύβι και χαρτί, έτσι ώστε να μην πούμε «καλή ιδέα» αλλά κόλλησε στην πράξη. Με θέα την Ακρόπολη στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης τα καλοκαίρια μας απέκτησαν (πλέον) την Ταράτσα του Φοίβου. Να ναι καλά οι παπούδες μας –ο Αττικ και ο Οικονομίδης- που ενστάλαξαν στο dna μας την χαρά του οικογενειακού πολύ/θεάματος, να είναι καλά και τα εγγόνια τους (Φοίβος Δεληβοριάς και η εταιρεία Prospero ) που έχουν τον τρόπο τους, να βάζουν τα πράγματα κάτω και να κάνουν το όνειρο πράξη. Γιατί οι ιδέες πάντα υπάρχουν. Το θέμα είναι ποιος ρισκάρει στις μέρες μας..
Αγγελική Τουμπανάκη και «Συνδέσεις» στο Passport Upstairs: Τι μπορεί να δώσει η νεώτερη γενιά στο τραγούδι; Πολλά. Πάρα πολλά . Η Αγγελική σε καθηλώνει. Όχι μόνο γιατί δεν ξεκολλάς το βλέμμα σου από πάνω της όταν είναι στη σκηνή, αλλά και γιατί κάθε φορά που την βλέπεις, διακρίνεις το προχώρημα της. Στις «Συνδέσεις» (που επιμελήθηκε σκηνοθετικά η Σ. Σπυράτου) η μουσική περιπλάνηση της ομάδας της περιέλαβε και την Ελλάδα (Βαλκανια, Κάτω Ιταλία, Τσιγγάνικη παράδοση κλπ κλπ) εντάσσοντας την στο πληθωρικό ανοιχτό της σύμπαν. Η τζαζ , η electronica, οι παραδόσεις των Βαλκανίων μέσα από μια περφόρμερ/βοκαλίστρια/ μουσικό (ισχύει όποια σειρά θέλετε) που φτιάχνει κατηγορία από μόνη της .
Οι Πρωτοεμφανιζόμενοι…
Σημειώστε τα ονόματα:
Γιαννης Βασιλόπουλος (στιχουργός), Σπύρος Παρασκευάκος (μουσική) Δήμητρα Σελεμίδου (τραγούδι). Δείγμα δουλειάς τους η πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση στην «Τρίτη Έξοδο» (Μικρή Αρκτος). Σημειώστε επίσης μια δεύτερη ομάδα επίσης από την Μικρή Αρκτο: Πολυξένη Καράκογλου (τραγούδι), Αθηνά Σπανού (στίχος) Γρηγόρης Πολύζος (μουσική).
Οι στίχοι:
«Κι ούτε σου βγαίνουν οι πασιέντζες/ κι ούτε κανείς τηλεφωνεί /και μόνο μέσα απ’ τα τραγούδια ακούς ερωτική φωνή…» («Το δηλητήριο που πίνεις» σε στίχο Μάνο Ελευθερίου και μουσική Ξαρχάκου από το cd «7 Ελεγειες και Σάτιρες» (Μικρή Αρκτος). Ο στίχος και το ρίγος μιας φωνής καθώς «σπάει » την ώρα που ερμηνεύει. Ο Σταύρος Ξαρχάκος όπως δεν τον ακούσατε ποτέ από την εποχή του «Πρακτορείου»
«Για δες μετά από χρόνια, μαμά, πως κολυμπάμε. Από το πρώτο κλάμα μου σ’ αλλιώτικα νερά…» («Μαμά Μπαμπά» σε στίχο Γιάννη Βασιλόπουλου από την «Τρίτη Εξοδο (Μικρή Αρκτος) –για την τόλμη, το βάθος, το ταλέντο μιας γενιάς που διεκδικεί την διαφορετικότητα της.
«Μάτια μου που άφησα μακριά, δε θα σας ξαναδώ/ότι μαζί σας έζησα κανείς δε θα πιστέψει/κάποιου τρελού τ’ ανάθεμα, μας έφερε ως εδώ/κανένας μας δεν πέθανε, μα όλοι έχουν σαλέψει («Με το κρασί στο αίμα» σε στίχο Αρη Κεραμάρη και μουσική Μάλαμα από τα «Κάτοπτρα» (αρτύς). Κυρίως για εκείνο τον τελευταίο του στίχο…
«Για μια στιγμή μέσα στο χρόνο να νικήσω/ Με τα φτερά που’χω σμιλέψει να γυρίσω/ Και να μικρύνω να χωράω σ’ όλες τις τσέπες Μες τις δικές σου τις πολύχρωμες ζακέτες/Κοντά σου μαμά να βρεθώ/ Το μόνο δώρο τώρα πια που απ’ τα Χριστούγεννα ζητώ» (από τις «Πολύχρωμες Zακέτες» (Μικρή Αρκτος) στίχοι: Αθηνά Σπανού, μουσική: Γρηγόρης Πολύζος , ερμηνεία: Πολυξένη Καράκογλου). Για όλο το «πακέτο», στίχος, μουσική ερμηνεία…
«Δεν είμαι μάτια μου παιδί της φύσης / Μπορείς αν θες να με κατηγορήσεις. Που δεν μπορώ ν’ αφομοιωθώ με το τοπίο Που στο κρεβάτι μου χωράνε μόνο δύο» («Ταραντέλα ντι Ρούκουνα» από το “Σπίτι Μου” (ΜLK) του Θέμου Σκανδάμη). Για την ικανότητα του στίχου να φωτογραφίζει ένα συγκεκριμένο attitude μιας εποχής, μιας γενιάς, μιας κατάστασης. Για το χιούμορ και την ματιά του..
Ο,τι ανακάλυψα μέσα στο 2017 (που όμως υπήρχε από πριν).
Μέσα στο 2017 -και μέσω Φοίβου Δεληβοριά – είδα πρώτη φορά τους Γιαν Βαν (του Γιάννη Αγγελόπουλου). Το παρεξηγημένο λαικο/δημοτικό των 70ς αγκαλιά με το φανκ , αφρομπιτ, jazz ήχο μιας μπάντας που αξίζει να την δεις λάιβ.
Largo: To ραδιόφωνο κολλημένο στην συχνότητα του Kosmos κι από κει ένας ήχος που με σταματάει.. Ποιοι είναι αυτοί; Από πού έρχονται ; Αμάν, είναι καλοί! Largo ή Λάργκο λοιπόν, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ένα ωραίο χωνευτήρι ήχων από τα Βαλκάνια,το ρεμπέτικο, το ροκ. Και ένα όνομα που κάτι μου λέει: Κωσταντής Παπακωνσταντίνου (ο νεώτερος) κιθάρα, φωνή.
Θέμος Σκανδάμης, μέσα στο 2017 πρώτη φορά σε live του. Και η διαπίστωση; Η παράδοση των τραγουδοποιών των 90ς έχει την συνέχεια της , υπάρχει νέο αίμα που αξίζει τον κόπο- αρκεί να έχεις τη διάθεση να πας, να δεις…
Δημήτρης Μαραμής: Πολλά χρόνια στην δισκογραφία και στο θέατρο (μουσική) αλλά το 2017 ήταν η χρονιά του : O «Ερωτόκριτος» ( δικό του λιμπρέτο και μουσική ) ήταν η πρώτη παραγγελία της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ στο χώρο του μιούζικαλ (σκηνοθεσία Ρήγου) και όντως είχε μια λαμπρή πορεία, σπάζοντας στερεότυπα… Παράσταση που συζητήθηκε πολύ -και για μένα μια καλή ευκαιρία να σπάσω και τα δικά μου (στερεότυπα) ανακαλύπτοντας το δυναμικό, και το ταλέντο που υπάρχει σε ένα χώρο που μέχρι τώρα με είχε κρατήσει απέξω. Ηταν η πρώτη φορά..
πηγή: tospirto.net
