Τα τελευταία χρόνια της πορείας του, o Δημήτρης Μητροπάνος είχε πάντα μαζί του την ίδια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, με σπάνιες αλλαγές: τον μαέστρο Γιάννη Παπαζαχαριάκη (κιθάρες) και τους: Γιάννη Σινάνη & Άρη Κούκο ή Μάκη Πελέκα (μπουζούκι), Αντρέα Τράπαλη (βιολί), Ντίνο Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Γιώργο Κατσίκα (τύμπανα), Μίμη Ντούτσουλη (μπάσο), Χρήστο Περτσινίδη (ηλεκτρικές κιθάρες), Άκη Κατσουπάκη (πλήκτρα) & Γιώργο Παπαχριστούδη (πιάνο). Στον ήχο οι Δημήτρης Ευαγγελάτος, Δημήτρης Ρετουνιώτης & Νίκος Παπαδανιήλ.
Αυτή η ορχήστρα τον συνόδευε στους χώρους που τραγουδούσε, στις συναυλίες και στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελούσε την προέκταση της οικογένειάς του, αφού μαζί τους περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του. Άλλωστε, ο Δημήτρης Μητροπάνος υπήρξε ανέκαθεν «ομαδικός παίχτης» και πάντα τόνιζε τη σπουδαιότητα του ρόλου, τόσο των δημιουργών, όσο και των μουσικών.
Λίγες μέρες πριν τη συναυλία «Δημήτρης Μητροπάνος: Η επόμενη γενιά», συνάντησα τα παιδιά στο Soundtrap Drum Booth & Studio των Αντρέα & Κώστα Τράπαλη, στο Περιστέρι, όπου έκανε πρόβες και ο ίδιος ο Δημήτρης Μητροπάνος, ζητώντας να θυμηθούν περιστατικά από τη συνεργασία τους, αλλά και να καταθέσουν την εικόνα τους για εκείνον.
Η χρήση εκ μέρους τους ίδιων ή παρόμοιων λέξεων για να τον περιγράψουν, οι κοινές μνήμες και ο ίδιος εστιασμός, αν και η κουβέντα μας δεν έγινε ομαδικά, αποδεικνύουν ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα της προσωπικότητάς του, που συνειδητά ή ασυνείδητα, έδωσαν στον Δημήτρη Μητροπάνο την ευρεία αποδοχή που συναντά ακόμα και σήμερα, παρά τη φυσική του απουσία.
Ο λόγος στους ίδιους:
Γιάννης Παπαζαχαριάκης: Ήμασταν 16 χρόνια μαζί. Έχω μια αγάπη στους ανθρώπους που αυτό που λένε είναι νόμος. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δε λένε άλλα τη μια, άλλα την άλλη. Ο Δημήτρης, λοιπόν, ήταν ένας απ’ αυτούς. Σταράτες κουβέντες, από την πρώτη μας γνωριμία. Πολύ ξεκάθαρη κουβέντα, ίσως η πιο ξεκάθαρη επαγγελματική κουβέντα που έχω κάνει στη ζωή μου. Τι θέλει, τι ζητάει, ποιες οι απαιτήσεις του και ποιες οι υποχρεώσεις του. Μόνος του έβαλε τα πλαίσια, τα αποδέχτηκα κι έτσι ξεκίνησε αυτή η συνεργασία που κράτησε τόσα χρόνια. Τον έχω ως κορυφαία συνεργασία. Τον αγαπούσα ως προσωπικότητα, όχι μόνο ως τραγουδιστή. Και τον αγαπούσα για τις αδυναμίες του. Ήταν άνθρωπος που είχε αδυναμίες και δεν τις έκρυβε, όπως κάνουν πάρα πολλοί άνθρωποι του χώρου. Και καλά έκανε και δεν τις έκρυβε, γι’ αυτό τον αγάπησε και τόσο πολύ ο κόσμος – γιατί ήταν αληθινός. Με το Δημήτρη και πλακωθήκαμε και τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε, αλλά έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, περνάνε διάφορα στάδια. Όταν συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο τόσα χρόνια, αποκτάς μια καθημερινότητα μαζί του. Η καθημερινότητα, λοιπόν, με τον Δημήτρη ήταν σαν να ήμουν με την οικογένειά μου. Φαίνεται κι από τη συνοχή της ορχήστρας, ειδικά εσύ το ξέρεις. Όταν βρίσκονται μαζί, είτε παίζουν, είτε όχι, είναι σαν μια οικογένεια, είναι πολύ δεμένο το πράγμα. Ο Δημήτρης άφηνε τα φώτα της σκηνής και όλη αυτή τη λάμψη πίσω του όταν κατέβαινε από τη σκηνή, δεν τα κουβαλούσε ποτέ μαζί του, πράγμα που τον έκανε γήινο και καθημερινό άνθρωπο. Μου λείπει απίστευτα, γιατί είχαμε ξεμάθει μαζί του, ή μάλλον είχαμε καλομάθει. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έλεγε «εγώ δεν ξέρω μουσική, παίρνω λοιπόν έναν άνθρωπο που ξέρει και τον εμπιστεύομαι και του δίνω το ελεύθερο να κάνει αυτό που νομίζει». Ποτέ δεν ανακατεύτηκε, μπορούσε να εκφέρει μια γνώμη, ποτέ μα ποτέ προσβλητικά, αλλά μέχρι εκεί. Είχε απόλυτο σεβασμό σ’ αυτό που γινόταν από πίσω του και ήταν ο μοναδικός τραγουδιστής που γύριζε και ζήταγε συγγνώμη όταν έκανε κάποιο λάθος. Ποτέ δεν δέχτηκε ειδική μεταχείριση, ακόμα και σε τραπέζι μετά από συναυλία ποτέ δεν πήγαινε, αν δεν καλούσαν και εμάς.
Μάκης Πελέκας: Μας πρόσεχε πάρα πολύ, πάντα ταξίδευε μαζί μας. Όταν πηγαίναμε με το πούλμαν, ερχόταν κι εκείνος με το πούλμαν. Μέναμε πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο. Δεν δεχόταν να μένουμε εμείς σε χαμηλότερης κατηγορίας ξενοδοχεία από το δικό του. Το 2000, αν θυμάμαι καλά, είχαμε πάει στην Αυστραλία κι είχανε στείλει λιμουζίνα να παραλάβει το Μητροπάνο κι ένα βανάκι για τους υπόλοιπους. Ε, ήρθε μαζί μας με το βανάκι (γελάμε). Πέρναγε γενικά πολλές ώρες μαζί μας, στα ταξίδια, στις πρόβες, στις παραστάσεις. Ήταν σημαντικό για εκείνον να μπορεί να κάνει και παρέα μαζί μας. Δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός από μας, με την έννοια ότι οι πρόβες ήταν ξεκούραστες, ήξερε τι ήθελε και δεν μας ταλαιπώρησε ποτέ. Ήταν πάντα στην ώρα του ή ακόμα και νωρίτερα από μας. Στο μέγεθός του ως καλλιτέχνη, πέρα από το τραγουδιστικό, συνέβαλε και η γενικότερη, πολύ σοβαρή στάση ζωής, η οποία πέρασε στη συνείδηση του κόσμου κι έτσι είχε κοινή αποδοχή. Ήταν «οικουμενικός» ο Δημήτρης. Είχε όλες τις ηλικίες, όλες τις κοινωνικές τάξεις, δεξιούς, αριστερούς, τους πάντες. Ξέρω ανθρώπους που δεν ακούγανε καν ελληνική μουσική, παρά μόνο ξένη, αλλά τον Μητροπάνο τον ακούγανε! Για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί γενικότερα στη ζωή μου και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός.
Radio City, Νέα Υόρκη – 1 Ιουλίου 2010
Γιάννης Σινάνης: Θυμάμαι την εποχή που ήταν ο γιος μου μικρός, γύρω στα 13-14, όλοι οι συμμαθητές του είχαν τουλάχιστον ένα τραγούδι του Μητροπάνου στο κινητό. Αυτό για μένα τι σημαίνει; Ότι διεύρυνε συνεχώς το κοινό του. Δεν γνωρίζω άλλον καλλιτέχνη αυτής της γενιάς, ηλικίας ή εμβέλειας, αν θες, που να είχε τόσο διευρυμένο κοινό, να κατέβηκε, δηλαδή, ηλικιακά τόσο χαμηλά. Θυμάμαι να έρχεται νεολαία στη συναυλία του μπροστά – μπροστά και να τραγουδά όλους τους στίχους απ’ τα παλιά του τραγούδια, όχι μόνο απ’ τα μεταγενέστερα, δηλαδή αυτά με τα οποία τον γνώρισαν. Πάντα φρόντιζε η ομάδα του να αποτελείται από άτομα τα οποία μπορούν να συνεργάζονται ομαλά και άψογα, ώστε όταν φεύγαμε για περιοδείες, που λείπαμε απ’ τα σπίτια μας και για ένα μήνα αν χρειαζόταν, να είμαστε όλοι καλά, με χαμόγελο, χωρίς τσακωμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα. Επέλεγε ανθρώπους που ήξερε ότι δε θα του δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια η ομάδα ήταν ίδια. Ως ο πιο παλιός -ήμουν περίπου 22 χρόνια μαζί του, σταθερά- θυμάμαι πράγματα πριν έρθουν οι νεότεροι. Ήταν φοβερός ψυχολόγος. Δεν ήθελε ρουφιάνους στην ομάδα και δεν ήθελε, πώς να το πω, τους γλυψιματίες. Δεν επιβιώνανε στην ομάδα και τους καταλάβαινε με τη μία. Ήταν σημαντική η ομοιογένεια της ομάδας για εκείνον και επιπλέον του έδινε και μια ασφάλεια. Ήξερε πως ήταν λίγο άναρχος στο τραγούδι, τραγούδαγε όπως γούσταρε το τραγούδι, αλλά ήξερε πως η ομάδα θα τον στηρίξει, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Και άναρχος δεν ήταν επειδή δεν ήξερε τους κανόνες, απλά ήθελε να εκφραστεί. Και πάνω στην έκφραση, ήθελε μια ελευθερία. Να μην περιορίζεται απ’ το μέτρο, εδώ θα κόψεις, εκεί θα μπεις. Όχι, ήθελε να πάρει αναπνοή μεγάλη και να το κρατήσει όσο ήθελε αυτός. Ακόμα και στις πρόβες, ακόμα κι αν δεν ήτανε καλά, του λέγαμε «έλα ρε Δημήτρη, μην τα χώνεις, μη ζορίζεσαι, πρόβα είναι», αλλά γι’ αυτόν δεν υπήρχε διαφορά, τα ΄χωνε. Καμιά φορά στις συναυλίες του λέγαμε «να σου χαμηλώσουμε λίγο τους τόνους να μη ζοριστείς;». «Όχι»!. «Γιατί Δημήτρη;». «Δεν είμαι κομπιούτερ, θα καταλάβει ο κόσμος ότι δεν είμαι καλά». Δεν ήθελε να κρύβεται, δε φοβότανε να εκτεθεί, ήταν αληθινός 100%. Πολύ σημαντικό!
Γιώργος Κατσίκας: Σε φάσεις που τον πειράζανε για τα μέτρα -Καρδίτσα εγώ, Τρίκαλα εκείνος- «τι μέτρα», του ‘λεγα, «αγόρι μου, Θεσσαλικός κάμπος, άπλα!» (γέλια). Εννοείται πως νιώθω ευλογημένος και τυχερός που συνεργάστηκα με το Μήτσο. Για μένα ήταν αλήθεια, λίγα λόγια και σταράτα, αλλά χιούμορ απίστευτο. Ήτανε ροκ, αν όχι heavy metal- έτσι τον έχω χαρακτηρίσει. Πάντα μας στήριζε σε όλα κι έλεγε χαρακτηριστικά «τι είμαι εγώ χωρίς εσάς;».
Δημήτρης Μητροπάνος – Δημήτρης Μπάσης – Γιάννης Κότσιρας σε πρόβα στο Soundtrap Drum Booth & Studio (2010)
Ντίνος Χατζιηορδάνου: Ήταν οικογένειά μας, αυτό τα λέει όλα.
Χρήστος Περτσινίδης: Θεωρώ πως ήταν ο καλύτερος συνεργάτης που είχα ποτέ. Άψογος επαγγελματίας. Αν είχαμε πρόβα 11 το πρωί, ερχόταν 11 το πρωί και τραγουδούσε χωρίς να του φταίει το μικρόφωνο, όπως συμβαίνει συχνά με τους μεγάλους τραγουδιστές.
Αντρέας Τράπαλης: Η στάση ζωής, η συμπεριφορά του, η ειλικρίνεια και το έργο του γενικότερα μας παραδειγματίζουν και είναι για μας οδηγός. Όλα αυτά τον έκαναν να ξεχωρίζει.
Γιώργος Παπαχριστούδης: Ζεστός άνθρωπος, ζέστη φωνή, ψυχή και καρδιά. Τραγουδούσε και οι νότες που έπρεπε να παίξει ο μουσικός έβγαιναν αβίαστα! Κάθε του ερμηνεία συγκλονιστική, αξεπέραστη, μοναδική.
Άκης Κατσουπάκης: Σαν τραγουδιστής ήταν ασυνεπής στη μελωδία κι όμως εκφραστικότατος, ζούσε κάθε φορά τον στίχο. Για έναν μουσικό που τον παρατηρεί, είναι μοναδικός ο τρόπος που περνούσε κάθε τραγούδι που έλεγε μέσα από το «Μητροπάνος Interface», το δικό του δηλαδή φίλτρο αισθητικής και το έλεγε ως ο εαυτός του, δημιουργώντας σχολή. Σήμερα ακούμε μέχρι και γυναίκες λαϊκές, να φλερτάρουν με τον «Μητροπανικό» τρόπο τραγουδίσματος. Είναι ακριβώς αυτό που λείπει από τη νέα γενιά… η ταυτότητα. Σαν άνθρωπος (απ’ όσο τον γνώρισα), μέσα σε έναν χώρο που κυριαρχεί το ψεύτικο και το επιτηδευμένο, ο Μητροπάνος σίγουρα ξεχώριζε.
Διαβάστε περισσότερα στο ogdoo.gr
