Με φρέσκο ακόμα το 2ο άλμπουμ της Beautiful Mess (2017) και με διάθεση για εκπλήξεις, ετοιμάζει το πρώτο της live για τη φετινή σεζόν (Faust, Τετάρτη 14 Νοεμβρίου). Ευκαιρία λοιπόν για μια κουβέντα, ώστε να μάθουμε όχι μόνο τα νέα της, αλλά και το πώς αντιμετώπισε μια δύσκολη φάση της ζωής της…
Ξεκινάς τις εμφανίσεις σου για τη φετινή σεζόν με μια βραδιά στο γνώριμο για σένα Faust. Τι ετοιμάζετε, εσύ και η ομάδα σου; Και πώς θα συμπράξεις επί σκηνής με τον Ησαΐα Ματιάμπα και την Ξένια Ντάνια;
Ναι, το Faust είναι ένας πολύ όμορφος χώρος και μου αρέσει που επιστρέφω εκεί. Ετοιμάζουμε ένα live με πολλά διαφορετικά τραγούδια. Θα πω κομμάτια από τον δίσκο μου Beautiful Mess (2017), αλλά και διασκευές από γαλλικό rap μέχρι τη “Ζαΐρα” του Βασίλη Τσιτσάνη και από Rolling Stones μέχρι London Grammar. Νιώθω μεγάλη χαρά που θα συμμετέχουν ο Ησαΐας και η Ξένια. Τώρα, για περισσότερες λεπτομέρειες όσον αφορά στο τι θα κάνουμε θα πρέπει να έρθεις να το δεις από κοντά!
Έχεις παίξει όλα αυτά τα χρόνια σε πολλούς και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους χώρους και σε ποικίλες περιστάσεις. Τι νιώθεις ότι σου πάει πιο πολύ και πόσο διαφορετικά πρέπει να στήσεις το live σου ανάλογα με το πού εμφανίζεσαι;
Κάθε live έχει τη μαγεία του. Η ησυχία των Church Sessions του Pepper, τα 5.000 ενθουσιασμένα άτομα στο opening των Kaleo, η ανεβασμένη διάθεση στα φεστιβάλ, κάθε ένα είναι διαφορετικό. Έναν στόχο έχω όμως πάντα, όπου και να τραγουδάω: να νιώθω 100% αυτό που ερμηνεύω, και να το μεταδίδω στο κοινό. Μου έχει πάρει κάποια χρόνια βέβαια να το πετύχω. Δεν είναι εύκολο να απελευθερώνεσαι πάνω στη σκηνή, όταν κάποιος φωνάζει τη στιγμή που λες μία μπαλάντα ή γελάει δυνατά με τους φίλους του, αλλά είναι στο χέρι μου να κερδίσω την προσοχή του. Και αν πεισμώσω εγώ, άσε…
Το Beautiful Mess διέπεται από έναν πιο αιχμηρό, πιο τσαμπουκαλεμένο ήχο, ενώ στο σημείωμά σου παραθέτεις απόσπασμα από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη και περιγράφεις την περίοδο της δημιουργία του με μάλλον σκοτεινούς όρους. Τι σου συνέβη, λοιπόν, τα 3 τελευταία χρόνια;
Με την Ασκητική του Καζαντζάκη «γνωριστήκαμε» σε μια έκθεση έργων τέχνης της συλλογής του πατέρα μου, που είχε ως κύριο θέμα το πόσο εύθραυστα είναι το ανθρώπινο σώμα και η ανθρώπινη ψυχή. Εκείνη την εποχή περνούσα μια πολύ δύσκολη φάση ψυχολογικά, με έναν χωρισμό μα και με άλλα θέματα, τα οποία επεξεργαζόμουν μέσα από την ψυχοθεραπεία μου. Έκανα συνεχώς μακάβριες σκέψεις, φοβόμουν μην πάθουν κάτι οι δικοί μου και σκεφτόμουν πόσο μικρή είναι η ζωή και αν θα προλάβω να κάνω όσα θέλω. Ουσιαστικά, αυτό λέει και το απόσπασμα του Καζαντζάκη που έχω στο άλμπουμ: ότι από τη μία το διάστημα που διανύουμε μεταξύ της γέννησης και του θανάτου μας είναι μικρό και μάταιο, από την άλλη ότι αυτό μας ωθεί να δημιουργήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Αυτό θέλω να καταφέρω κι εγώ, να σκέφτομαι λιγότερο το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια…
Διαβάστε περισσότερα στο avopolis.gr
