Ένα ρητό λέει ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια». Αυτό μου έρχεται στο νου τον τελευταίο καιρό, όταν πηγαίνω σε θέατρα, όπου παρακολουθώ παραστάσεις που πραγματικά ευφραίνουν τη ψυχή μου, αλλά με επαναφέρουν απότομα και ανώμαλα σε μια καθημερινότητα από την οποία απουσιάζει, συχνά, η αισθητική και όχι μόνον.
Αυτό αισθάνθηκα και την προηγούμενη εβδομάδα, όταν βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής. Την αδημονία και τη χαρά μου για την παράσταση διαδέχθηκε, με την είσοδό μου στο Μέγαρο, η απογοήτευση… Αντί προγράμματος, μοιραζόταν μια κόλλα Α4, φωτοτυπημένη και στις δύο μεριές της με ασπρόμαυρες πληροφορίες για το έργο. Περίμενα και ανυπομονούσα να πιάσω στα χέρια μου ένα πρόγραμμα εντελώς διαφορετικής συλλογιστικής, αφού επρόκειτο άλλωστε για μια επετειακή παράσταση. Ευτυχώς, παρακολούθησα ένα θέαμα που με έκανε να παραμερίσω αυτή την αβλεψία αναφορικά με την τόσο άρτια καλλιτεχνικά και αισθητικά, κατά τα άλλα, παραγωγή.
Ανάλογα ήταν τα συναισθήματά μου και όταν βρέθηκα, προ ημερών, στο Εθνικό Θέατρο, στη σκηνή Rex. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι οι θέσεις, εν όψει ανακαίνισης της αίθουσας, είναι απλές καρέκλες…. Ως αποτέλεσμα, μέχρι το τέλος της παράστασης, είχαν μετακινηθεί οι θέσεις μας, αλλά και των υπολοίπων θεατών, από την αρχική τους τοποθέτηση. Αρκετά ανορθόδοξο για ένα θέατρο τέτοιων διαστάσεων και απαιτήσεων. Με απογοήτευσε επίσης το μπαρ του θεάτρου, το οποίο βρίσκεται στριμωγμένο σε μια γωνία και διαθέτει τσιπς, αναψυκτικά, σοκολάτες και μπισκότα. Για το πρώτο θέατρο της χώρας, νομίζω ότι οι προσδοκίες θα έπρεπε να είναι κάπως υψηλότερες. Όσο για την κατάσταση στις τουαλέτες, θα αρκεστώ απλώς στο επίθετο «απερίγραπτη». Από την άλλη ωστόσο, εκτός από την υπέροχη παράσταση που παρακολούθησα, μου έκανε εξαιρετική εντύπωση, και θέλω να το αναφέρω, ότι καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, οι ταξιθέτες φρόντιζαν να υπενθυμίζουν στο κοινό ότι δεν επιτρέπεται η χρήση κινητού στο θέατρο. Έτσι, μπόρεσα να απολαύσω ανενόχλητη τα δρώμενα επί σκηνής.
Κατεψυγμένη ελαφρώς έφυγα από το θέατρο «Άλφα-Ιδέα», όταν βρέθηκα εκεί για μια παράσταση, εν μέσω αρκετά ψυχρών ημερών. Κατανοώ τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε όλοι ως έθνος, αλλά το να παρακολουθώ 1½ ώρα παράσταση κουκουλωμένη στο παλτό μου, με κασκόλ και γάντια, σίγουρα δε βοηθάει στη θεατρική μου μέθεξη. Οφείλω να ομολογήσω επίσης, ότι, αν και σε μικρότερο βαθμό, αρκετές είναι αυτές οι αίθουσες που δεν παρέχουν το μίνιμουμ θερμοκρασίας για τους θεατές τους, ειδικά στις πολύ κρύες μέρες.
Τέλος, στον κάτω χώρο του υπέροχης αισθητικής μπαρ του θεάτρου «Δημήτρης Χορν», απογοητεύθηκα από το γεγονός ότι ήταν ελάχιστα τα όσα μπορούσε να καταναλώσει κάποιος, καθώς δεν ήταν αρκετά εξοπλισμένο, ενώ το σαλόνι του δίνει γενικά την εντύπωση της εγκατάλειψης. Είναι κρίμα αλήθεια, αφού πρόκειται για μια αίθουσα που από μόνη της μπορεί να σε ταξιδέψει, εισάγοντας έτσι υπέροχα τον θεατή στον κόσμο του θεάτρου. Ανάλογη φροντίδα χρειάζονται επίσης, επειγόντως, οι τουαλέτες του θεάτρου…
Η φετινή θεατρική Αθήνα είναι πλημμυρισμένη από παραστάσεις εξαιρετικής αισθητικής, υψηλού ρεπερτορίου και καλών ερμηνειών. Με τις περισσότερες από αυτές να είναι μάλιστα sold out για το επόμενο διάστημα. Η προτίμηση του κοινού προς το θέατρο είναι σαφής και ξεκάθαρη. Νομίζω ότι μερικές μικρές διορθωτικές κινήσεις μπορούν να κάνουν το θέατρο της πρωτεύουσας μοναδικά ελκυστικό και να μετατρέψουν την κάθε επίσκεψη σε παράσταση, σε μοναδική εμπειρία.
πηγή: tospirto.net
