Εν μέσω απαιτητικών και πολύωρων προβών, ο Διαμαντής Καραναστάσης βρήκε τον χρόνο για να μιλήσει στο tospirto.net. Ένας εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος, έντονα πολιτικοποιημένος (έλκοντας την καταγωγή του απευθείας από τον πολίτη-πόλις των αρχαίων προγόνων μας), σκεπτόμενος, με προβληματισμούς σχετικά με το μέλλον όχι μόνον αυτής της χώρας, αλλά του κόσμου γενικότερα.

Αυτή την εποχή, θα έχετε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσετε στην «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά, που ανεβαίνει στις 21 Φεβρουαρίου στην κεντρική σκηνή του BIOS κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.00. Πρόκειται για την γνωστή ταινία της Λίνα Βερτμίλερ, την οποία διασκεύασε και σκηνοθετεί ο Γ. Λασπιάς, με ένα πολυπληθή θίασο και την μουσική του Νίνο Ρότα να κυριαρχεί στη σουρεαλιστική φελινική πληθωρικότητα του έργου.

Ο Δ. Καραναστάσης θα βρεθεί λοιπόν στη σκηνή του Bios μαζί με τους Βασίλη Αθανασόπουλο, Δώρα Χρυσικού, Ίριδα Μάρα, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Ξένια Αλεξίου, Γεωργία Παντέλη, Δάφνη Νικητάκη, Μελίνα Σπετσιέρη, Κωνσταντίνο Πολύζο και τον Γιάννη Ίτσιο. Στην παράσταση συνεργάζονται, η Ειρήνη Τηνιακού (πιάνο, ηχητικό περιβάλλον και μουσική διδασκαλία), η Άλκηστις Πολυχρόνη (κινησιολογία), η Αρετή Μουστάκα (σκηνικά), η Βασιλική Σύρμα (κοστούμια) και ο Βαγγέλης Μούντριχας (σχεδιασμός φώτων).

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, το έργο, «Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας», είναι ένα ισχυρό μήνυμα για την απειλή του φασισμού ή οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος που μιλάει για τη μοίρα όλων αυτών που στάθηκαν αντιμέτωποι σε αυτά. Όντας ένα διαμάντι που ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην πολιτική τραγωδία και την ανατρεπτική κωμωδία αποθεώνει τελικά τον έρωτα ως την απόλυτη δύναμη ζωής.

Σε βρίσκουμε στο BIOS στην «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας», μετά από θεατρική απουσία περίπου 2½ ετών, αν δεν κάνω λάθος. Πρόκειται για μια διασκευή της γνωστής ταινίας του ’70. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για την παράσταση;
Κάπου τόση είναι η απουσία, δεν κάνεις λάθος… και λίγο παραπάνω. Δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη! Χρόνος πολύς και δύσκολος και ωραίος, με μεγάλες αλλαγές, αλλά και με μια ήρεμη ωριμότητα που κάνει την επιστροφή αυτή, αναγκαία και γόνιμη και απολαυστική, πολύ!
Μια όμορφη, γλυκιά, άγρια, παιδική αίσθηση απέραντης ελευθερίας.
Για την παράσταση δε θέλω να πω πολλά. Είναι μια δουλειά σε εξέλιξη και πιστεύω πολύ σε αυτή τη σύνθεση που επιχειρεί ο Γιάννης Λασπιάς. Η ομάδα που έχει φτιάξει είναι εξαιρετική, η “βάση”, είναι αυτό το εμβληματικό έργο της Βερτμίλερ και ας πούμε το αποτέλεσμα να το κρίνετε εσείς. Εγώ δουλεύω, παίζω και ανυπομονώ!

Τι είναι αυτό που σου κίνησε το ενδιαφέρον σε μια ιστορία, που εξελίσσεται στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Πιστεύεις ίσως ότι η ιστορία κύκλους κάνει;
Η ιστορία δεν πιστεύω ότι κάνει κύκλους, τουλάχιστον συμμετρικούς, αλλά σίγουρα επαναλαμβάνεται. Με τις αναγκαίες διορθώσεις ή καλύτερα βελτιώσεις, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή η επανάληψη και να μεταβολίζεται εύκολα από τους πολίτες. Σαν ένα παράλογο και ασύμμετρο σε μέγεθος και ξεχειλωμένο σε σημεία και συμπιεσμένο σε άλλα… σπιράλ τη βλέπω. Αυτό που με τράβηξε τώρα… Ήταν ο ρόλος, και όχι η συγκεκριμένη περίοδος. Που υπάρχει όμως και δρα σε αυτήν την περίοδο. Ο Σπατολέτι είναι ο διοικητής της ασφάλειας του Ντούτσε, του Μουσολίνι, του εμπνευστή και ιδρυτή του φασισμού. Αυτοί οι ρόλοι είναι σπάνιοι, το πεδίο εξερεύνησης τεράστιο και ο βαθμός δυσκολίας πολύ υψηλός.
Η τρομερή απήχηση που βρήκε ο φασισμός σε διανοούμενους, πολιτικούς, καλλιτέχνες, επιστήμονες και εκατομμύρια ανθρώπων που το ακολούθησαν σαν μία νέα λύση εκείνη την περίοδο, είναι η προσωπική μου αναμέτρηση με αυτό που δομικά και από τη φύση μου, είναι τελείως αντίθετο με εμένα. Είναι μια μεγάλη πρόκληση, γιατί εγώ ξέρεις πρέπει να το αγαπήσω αυτό για να αποκτήσει νόημα η σύνθεση της παράστασής μας. Ούτε να το κοροϊδέψω, ούτε να το αναπαραστήσω. Πρέπει να είμαι.

Πού αγγίζει το σήμερα το έργο αυτό;
Αν σκεφτείς ότι οι ιδρυτές του φασισμού, ήταν οι σοσιαλιστές, οι ειρηνιστές, οι αντιιμπεριαλιστές, οι κυνηγημένοι επαναστάτες, που την κατάλληλη στιγμή… το γυρίσανε, μπορεί να βρούμε μια πρώτη αντιστοιχία με το σήμερα. Με πολύ πιο ασήμαντες, συγκριτικά, πολιτικές προσωπικότητες. Αλλά μοιάζει. Αυτό το σπιράλ που λέγαμε!
Ας μη συνεχίσουμε όμως πολιτικά.

Σε ενδιαφέρει η ιστορία; Διαβάζεις ιστορία;
Διαβάζω ιστορία συνολικά. Την αντιλαμβάνομαι μαζί με την ιστορία της μουσικής, των ανθρώπων, των πολιτισμών, των θρησκειών, της τεχνολογίας, του κινηματογράφου, του αθλητισμού και πάει λέγοντας. Σε ένα επίπεδο και βάθος που με εξυπηρετεί και κάνει το μυαλό μου να λειτουργεί καλύτερα και τη ζωή μου καλύτερη. Την αντίληψή μου καλύτερη.

Θα επιστρέψω για λίγο στην πολιτική και θα σε ρωτήσω για την πρόσφατη ενασχόλησή σου με την ενεργή πολιτική σκηνή. Τί ήταν αυτό που σε ώθησε προς μια τέτοια απόφαση, εν μέσω μάλιστα, ιδιαίτερα δύσκολων και δυσμενών για τη χώρα μας πολιτικών και κοινωνικών καταστάσεων;
Πάντα πίστευα ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάμε μέσα από τη δουλειά μας. Έχουμε αυτή τη δυνατότητα και αυτό το μεγάλο βήμα, αυτήν την τύχη. Σε μια περίοδο όμως που είδα την αδικία, την κοροϊδία και τον παραλογισμό να με κοιτάνε και να μου χαμογελάνε περήφανα, που τα παιδιά μου και όλα τα παιδιά των παιδιών γύρω τους να χρωστάνε δεκάδες χιλιάδες ευρώ, έτσι… επειδή φταίνε που γεννήθηκαν, που είδα το μέλλον τους να μην υπάρχει σε αυτή τη χώρα και τον αριβισμό, την αμορφωσιά και το θράσος να μας κυριεύει και να δίνει το παράδειγμα, ένιωσα ότι πρέπει να βγω μπροστά και με άλλο τρόπο. Ότι δε μου φτάνει η δουλειά μου. Και  έπεσα με τα μούτρα λοιπόν και εκεί, όπως κάνω σε κάθε τι που αναλαμβάνω.

Πώς βλέπεις την πολιτική κατάσταση της χώρας μας, αλλά και παγκοσμίως;
Ζούμε σε μία περίοδο που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει σημασία. Αυτόν τον τίτλο μόνο μπορώ να δώσω. Μια επανάληψη άλλων εποχών, πολύ σκοτεινών.
Μια από αυτές είναι και η περίοδος του “‘Ερωτας και Αναρχία”, που ξεκινάει από το ρετσινόλαδο που βάζει ο Σπατολέτι με το ζόρι τους αναρχικούς να πιουν και κατέληξε στη μετεξέλιξη του φασισμού σε ναζισμό και στη μεγαλύτερη σφαγή στην ιστορία του κόσμου.
Σύγχρονα, ορίζω αυθαίρετα πως ξεκίνησε για εμάς, από τους δίδυμους πύργους και μετά.
Τα υπόλοιπα είναι μεγάλη κουβέντα.

Υποθέτω ότι δεν προτίθεσαι να εγκαταλείψεις το θέατρο για χάρη της πολιτικής. Πιστεύεις ότι θέατρο και πολιτική μπορούν να συνυπάρξουν;
Όχι.

Ας επιστρέψω λοιπόν στην καλλιτεχνική σου ιδιότητα για να ρωτήσω αν μέσα στα άμεσα ή ίσως και πιο μακρινά σχέδια σου συγκαταλέγεται ο κινηματογράφος, τον οποίο επίσης έχεις υπηρετήσει.
Δουλεύω κάτι που έχει να κάνει ΠΑΛΙ με το χρόνο. Αυτή τη φορά σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Με τις καμπύλες του και τις σχέσεις τους με την ύπαρξη. Όταν είναι έτοιμο, ας τα ξαναπούμε!

Ευχαρίστως! Τέλος, θα ήθελα να ζητήσω να μοιραστείς μαζί μας, αν θέλεις, κάποια σκέψη ή ευχή σου για το μέλλον.
Να καταλάβουμε ότι η ζωή μας είναι μια και μοναδική. Αυτό. Να σταματήσουμε να κοιτάμε το κινητό μας και να ξαναδούμε τον αέρα στα δέντρα, τον ουρανό με σύννεφα ή ανοιχτό και το κορίτσι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και μετά τον άστεγο λίγο πιο κάτω. Να ξανακοιτάξουμε γύρω μας, να δούμε με αγάπη τους άλλους, γιατί έτσι μπορεί να ξαναγαπήσουμε εμάς και να διεκδικήσουμε κάθε μέρα τη ζωή που μας αξίζει όλους.
Ακούγονται πολλά, αλλά στ’ αλήθεια είναι ένα.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
Και εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ!

 

πηγή: tospirto.net