Τα Ντουέτα του Γιώργου Νταλάρα στο Ηρώδειο
Τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μέντα 88» θα τιμήσει με μια μεγάλη συναυλία τον Γιώργο Νταλάρα, ένα από τα πιο διαχρονικά και αγαπημένα πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού.
Στη συναυλία με τον τίτλο «Γιώργος Νταλάρας – Μουσικά γενέθλια – Duets» θα τραγουδήσουν μαζί του συνοδοιπόροι του ερμηνευτές, με τους οποίους ο Γιώργος Νταλάρας συμπορεύθηκε αυτά τα 52 χρόνια της διαδρομής του στην ελληνική δισκογραφία, αλλά και αξιόλογοι καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς, τραγουδώντας κλασικά αλλά και απρόβλεπτα ντουέτα, με τη συνοδεία, όπως πάντα, μιας εξαιρετικής ορχήστρας, αποτελούμενης από σπουδαίους μουσικούς.
Με αφορμή τη συμμετοχή του στη συναυλία, ο Δημήτρης Μπάσης συμμετέχει και στο αφιέρωμα του Ogdoo.gr στον Γιώργο Νταλάρα, καταθέτοντας τις δικές του απόψεις για κείνον.
«Ο Νταλάρας είναι μια ξεχωριστή σχολή»
Τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα την άκουγα από πολύ μικρός, όταν ήμουν ακόμα στη Γερμανία, επτά χρονών -οι γονείς μου ήταν μετανάστες- και άκουγα τα πρώτα του τραγούδια, μέσα από τα δισκάκια 45 στροφών που παίζανε πάρα πολύ στο σπίτι μας, μαζί με τα τραγούδια του Μπιθικώτση. Από τότε, ως παιδί, άρχισα να αγαπώ αυτή τη φωνή, να με εμπνέει κι όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα για πάντα, άρχισα να ψάχνω περισσότερα για τη φωνή και τον άνθρωπο και να τον μελετώ πάρα πολύ. Γι’ αυτό πολλές φορές έχω αναφέρει και μέσα σε δίσκους μου ότι έχω εμπνευστεί από τον Νταλάρα και υπήρξε για μένα, χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, δάσκαλος.
Ο Νταλάρας έχει μια φωνή που με έχει εμπνεύσει και νομίζω πως ήταν και η αιτία για να ασχοληθώ τόσο πολύ με το τραγούδι και να ερωτευθώ τη μουσική, οπότε τον συμπεριλαμβάνω στα «live» μου.
Το ‘χω ξεπεράσει, αλλά γίνεται πια βιωματικά, δηλαδή τον έχω ακούσει τόσο πολύ στα εφηβικά μου χρόνια και προσπαθώ πλέον να αποδώσω το τραγούδι με το δικό μου τρόπο και να δώσω κάτι από τον εαυτό μου. Να ξεφύγω από το να μιμηθώ τον πρώτο εκτελεστή.
To 1996 όταν δούλευα στη «Μέδουσα» στην Πλάκα μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο είχε έρθει ως πελάτης και με είχε πιάσει δέος. Και μάλιστα έλεγα και τραγούδια του, έλεγα το «Σου γράφω πρώτη του Δεκέμβρη» του Σπανού και του Ελευθερίου. Στο τέλος ήρθε στα καμαρίνια να με συγχαρεί. Από τότε γίναμε φίλοι και με καλεί κατά καιρούς σε κάποιες συναυλίες του. Στη «Μέδουσα» δόθηκε η αφορμή για να με γνωρίσει, να με ακούσει και από τότε να αρχίσει μια πιο στενή επαφή.
Ναι, ήταν μόλις είχε βγει ο πρώτος δίσκος με τα «Χαμοπούλια».
Εκτός από τις συναυλίες, έχεις τραγουδήσει μαζί του και στο studio; Πώς είναι η συνύπαρξη μαζί του πίσω από το ίδιο μικρόφωνο και γενικότερα στο studio;
Καταρχάς με φώναξε να κάνω φωνητικά στο δίσκο που έκανε το 1997 με τον Goran Bregovic «Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, με δυο παπούτσια πάνινα».
Θυμάμαι κι εκείνο το περίφημο κουαρτέτο με εσένα τον Κώστα Μακεδόνα και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο στην τηλεόραση, που σας απολαύσαμε σε τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα, την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2000. Τι θυμάσαι από το studio όσες φορές έχετε συνεργαστεί;
Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τον Νταλάρα σε ένα studio για να κάνουμε τραγούδια ή για να κάνω φωνητικά, το αντιμετωπίζω σαν γιορτή. Θέλω να ζήσω και να «ρουφήξω» το κάθε δευτερόλεπτο. Οι συμβουλές του, την ώρα που θα μπούμε να τραγουδήσουμε ή το ότι πριν ξεκινήσουμε να τραγουδάμε, λέγαμε πάντα ιστορίες απ’ τα παλιά. Και ξέρεις, εμάς τους νεότερους μας αρέσει να ακούμε ιστορίες από τους παλαιότερους…. Αυτά θυμάμαι από τα studio…
Από το υλικό του, που καλύπτει μια διαδρομή 52 χρόνων στη δισκογραφία, θα ξεχώριζες κάτι;
Θα σταθώ σε δυο τρία πράγματα. Καταρχήν, εγώ έμαθα το ρεμπέτικο από τον Νταλάρα, αυτός το αναβίωσε. Το γνώρισα και το αγάπησα μέσα από τους δίσκους του. Να πω επίσης ότι λίγο αργότερα με συγκλόνισαν οι ζωντανές ηχογραφήσεις που είχε κάνει στον «Ορφέα», που αποτύπωνε τα τραγούδια με έναν τρόπο, που όταν τα άκουγες στο βινύλιο, νόμιζες πως ήσουν εκεί. Από κει και πέρα, κάθε δίσκος του Νταλάρα, όταν έβγαινε ήταν ένα γεγονός, για τους μουσικούς και για τους τραγουδιστές. Ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχει κάποιος στη δισκοθήκη του για να το μελετήσει. Έτσι αντιμετωπίζαμε την κάθε κυκλοφορία του Γιώργου Νταλάρα.
Βεβαίως, γιατί όχι; Για μένα, όπως είπα, έχει προτεραιότητα ο Γιώργος Νταλάρας, για μένα υπήρξε δάσκαλος, οπότε από εκείνον εξαρτάται γιατί τελευταία έχει κατεβάσει τους ρυθμούς και θέλει να απολαύσει κι άλλα πράγματα στη ζωή του. Εγώ έχω δηλώσει «στρατιώτης» και όταν με καλέσει, θα είναι στην προτεραιότητά μου για να βρεθώ μαζί του επί σκηνής.
Ο Γιώργος Νταλάρας δεν έχει απλά ένα ρόλο. Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας σταθμός, μια σχολή στο ελληνικό τραγούδι. Είναι ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τα μέγιστα, είναι ένας από τους δυο – τρεις τραγουδιστές, που έχουν πει τα καλύτερα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας. Ευτύχησε να ζήσει σε μια εποχή που υπήρχε «οργασμός» παραγωγής από τους δημιουργούς, είπε πολύ μεγάλα τραγούδια και ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά, τη γενιά μου. Είναι ένας σταθμός και μια ξεχωριστή σχολή, που θα έλεγα πως είναι μια σχολή συνέχειας του Γρηγόρη Μπιθικώτση…
