Μία ξεχωριστή «Παρέα» κι ένας αμετανόητος εργένης στο Ηρώδειο

Οι μουσικοί της Καμεράτα-Oρχήστρας των Φίλων της Μουσικής και ο κορυφαίος μαέστρος Γιώργος Πέτρου, μετά την επιτυχία των προηγούμενων παραγωγών (Kiss me Kate, West Side Story, Sweeney Todd), συναντούν ξανά το μεγάλο συμφωνικό μιούζικαλ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, άλλο ένα αριστούργημα του μεγαλύτερου ίσως δημιουργού μουσικού θεάτρου της εποχής μας, του Stephen Sondheim, το μιούζικαλ «Company» (Η Παρέα), θα παρουσιαστεί τη Κυριακή 8 Ιουλίου και τη Δευτέρα 9 Ιουλίου στο Ωδείου Ηρώδου Αττικού.

Το έργο: Κεντρικό πρόσωπο του έργου ένας αμετανόητος εργένης που αρνείται επίμονα να αφοσιωθεί σε μια σύντροφο ή να προχωρήσει σε ένα γάμο. Με αφορμή τα γενέθλια του, η παρέα του, που αποτελείται από πέντε ζευγάρια σε ευτυχισμένες (φαινομενικά τουλάχιστον) σχέσεις ή γάμους, αποφασίζουν να του κάνουν ένα πάρτυ-έκπληξη.
Με μια σειρά flashback σε αυτοτελείς ξεκαρδιστικές αλλά και συγκινητικές βινιέτες, ο Sondheim δημιουργεί ένα τολμηρό έργο με υπέροχη μουσική, που ξεπερνά κατά πολύ την πρωτοεπίπεδη διασκέδαση και θίγει με ασυνήθιστο για το μουσικό θέατρο τρόπο, θέματα που αφορούν τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις και το θεσμό του γάμου.

Στο ρόλο-έκπληξη του εργένη Ρόμπερτ, ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος, που με την υπέροχη φωνή του αλλά και την μοναδική του υποκριτική ικανότητα έχει μαγέψει το κοινό στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου, ενώ η διεθνής κριτική τον κατατάσσει ανάμεσα στους σημαντικότερους σύγχρονους λυρικούς τραγουδιστές.
Μαζί του οι αγαπημένοι ηθοποιοί Ναταλία Τσαλίκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη και Κατερίνα Παπουτσάκη. Από τον χώρο της όπερας, οι σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και Ελένη Σταμίδου, η μέτζο Μαίρη Ελεν Νέζη, οι τενόροι Δημήτρης Ναλμπάντης και Χρήστος Κεχρής και οι καταξιωμένοι πλέον και στο χώρο του Μιούζικαλ, Χάρης Ανδριανός και Γιάννης Καλύβας.
Το καστ συμπληρώνουν η πολυτάλαντη τραγουδίστρια και ηθοποιός Ξένια Ντάνια και η ανερχόμενη Μαρία Κοσμάτου.
Τις χορογραφίες υπογράφει ο John Todd, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς χορευτές και χορογράφους, με μεγάλη εμπειρία και διακρίσεις στο είδος.

To tospirto.net μίλησε με τους πρωταγωνιστές της παράστασης, οι οποίοι σύστησαν την παρέα αυτή που σύντομα θα ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου.

Τι σας γοητεύει στο μιούζικαλ αυτό του Stephen Sondheim;
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Καταρχάς, η υπέροχη µουσική του και κατόπιν το έργο που δεν είναι έργο µε αρχή µέση και τέλος, αλλά µια συνεχής κατάσταση αναµονής.
Ναταλια Τσαλίκη: Το ύφος της μουσικής του. Εχει πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά συνόλου, με τη μία φωνή να μπαίνει μέσα στην άλλη, με έναν αντιστικτικό τρόπο. Επίσης, έχει έντονο το στοιχείο της τζάζ, μουσική στην οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία.
Χάρης Ανδριανός: Ανακάλυψα πέρσι με τον «Σουίνι Τόντ» το έργο του Σόντχαιμ ως εκτελεστής πια κι όχι απλώς ως ακροατής. Οι ιστορίες που διαλέγει, οι στίχοι που γράφει κι η μουσική που δημιουργεί, φτιάχνουν έναν κόσμο που σε αναγκάζει να τον παρακολουθείς χωρίς απαραίτητα να διασκεδάζεις, να νοιώθεις όμορφα ή να δραπετεύεις από την καθημερινότητά σου. Σίγουρα, όμως, παρακολουθείς ήρωες και χαρακτήρες που εύκολα μπορείς να ταυτιστείς, να βρεις κοινά στοιχεία στα πάθη, την ανησυχία, τους φόβους και τις ελπίδες τους. Η μαεστρία του είναι τέτοια στο γράψιμο που δεν χαλαρώνεις ποτέ πάνω ή κάτω απ’ τη σκηνή στα έργα του. Είναι τύχη, λοιπόν, για έναν ερμηνευτή να καλείται να ενσαρκώσει έναν ήρωα του Σόντχαιμ, γιατί σου δίνει ένα τέλειο όχημα για να καταθέσεις την τέχνη σου, την αλήθεια σου, αλλά και να εξελιχθείς ο ίδιος ερχόμενος σε επαφή με την τελειότητα με την οποία λέει ιστορίες ο καλλιτέχνης αυτός.
Κατερίνα Παπουτσάκη: Η μαγευτική μουσική του, εναρμονισμένη με την τολμηρή- για τα δεδομένα ενός συμφωνικού μιούζικαλ -θεματολογία του.
Μυρσίνη Μαργαρίτη: Είναι ένα ευφυέστατο έργο τόσο μουσικά όσο και θεατρικά. Από την πρώτη στιγμή που καταπιάστηκα μαζί του ενθουσιάστηκα με τον τρόπο που σκιαγραφεί τις σχέσεις μέσα και έξω από τον γάμο!
Ελένη Σταμίδου: Η μουσική του φυσικά, αλλά και η αμεσότητα της υπόθεσης. Διαχρονικά δομημένο, απευθύνεται σε καθέναν από εμάς ακόμη και σήμερα. Ενα λιμπρέτο που δε θα άλλαζε κανείς, νομίζω, ούτε λέξη προκειμένου να το προσαρμόσει στην σημερινή πραγματικότητα.

Συστήστε μας αυτήν την «Παρέα» και πείτε μας γιατί ξεχωρίζει…
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Γιατί είναι πρώτη φορά τόσοι µαζεµένοι λυρικοί τραγουδιστές σ’ ένα µιούζικαλ συντροφιά µε ηθοποιούς και αυτό έχει πολύ γοητευτικά αποτελέσµατα.
Χάρης Ανδριανός: Συναντιέμαι για τρίτη φόρα σε μιούζικαλ με τον Γιώργο Πέτρου. Ο Γιώργος ξεχωρίζει για την αγάπη, το πάθος, την κατανόηση και την ικανότητα που έχει για το είδος αυτό της μουσικής. Μεταφράζει, διευθύνει, σκηνοθετεί κάνει υπέροχες διανομές και είναι ο ίδιος μια ορχήστρα, θα έλεγε κανείς, που ασταμάτητα δουλεύει για την καλύτερη απόδοση των επιλογών του. Μαζί με την Καμεράτα αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τον καλύτερο συνδυασμό για να αποδοθούν παρτιτούρες με ενορχηστρώσεις και απαιτήσεις όπως αυτές του Σοντχάιμ, του Μπερνστάιν και του Πόρτερ.
Μυρσίνη Μαργαρίτη: Είναι μια παρέα που έχει όλους τους τύπους ανθρώπων! Είμαι σίγουρη ότι σχεδόν όλοι θα βρούνε κάτι για να ταυτιστούν και να γελάσουν ή να τους βάλει σε σκέψεις! Είναι μια μεγάλη παρέα και τα έχει όλα! Πέρα από τον πρωταγωνιστή που είναι ένας γοητευτικός και ελκυστικός για όλους άντρας, στην καλύτερη του ηλικία, οι φίλοι του είναι παντρεμένοι, ανύπαντροι, συντηρητικοί και μη, νεότεροι και μεγαλύτεροι, με παιδιά και χωρίς…
Ελένη Σταμίδου: Ο συνδυασμός πιστεύω των λυρικών καλλιτεχνών και των ηθοποιών συνθέτει ένα μείγμα πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό. Το “company”είναι ένα μιούζικαλ υψηλών ερμηνευτικών απαιτήσεων, στο οποίο η μουσική και υποκριτική ερμηνεία συνυπάρχουν ισάξιας δική μας ομάδα, η δική μας παρέα συνδυάζει και τα δύο και το αποτέλεσμα αναμένεται εκρηκτικό.

Πού ακουμπά το έργο αυτό το σήμερα;
Ναταλια Τσαλίκη: Ασχολείται με το διαχρονικό θέμα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα. Και στο πόσο θέλουν όλοι να σε εντάξουν μέσα σε ορισμένους κοινωνικούς κανόνες. Ο ήρωας, αμετανόητος εργένης, προτιμά μια ”αντισυμβατική” ζωή, κι αυτό δεν αρέσει στα ”τακτοποιημένα” ζευγάρια των φίλων του.
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Οι σχέσεις των ανθρώπων, οι φόβοι τους, οι ανασφάλειές τους, οι έρωτές τους, οι συνήθειές τους, τα όνειρά τους, δεν διαφέρουν πραγµατικά από εποχή σε εποχή. Είναι πάντα σηµερινά…
Χάρης Ανδριανός: Ο εργένης Ρόμπερτ του ‘69 που γράφεται το έργο στην Αμερική, φοβάται τη δέσμευση σε μια σχέση, σ’ έναν γάμο ή γενικότερα σε μια ιδέα ή πολιτική και προτιμά τις χαρές και τα δώρα της μοναχικής ζωής. Η δεκαετία του ’60, όμως, στην Αμερική συγκλονίζεται από τον πόλεμο του Βιετνάμ τις φυλετικές διακρίσεις και τον Μάη του ‘68. Ο σημερινός τριαντάρης εργένης ακόμα προσπαθεί να προσανατολιστεί επαγγελματικά και τις περισσότερες φορές ζει με τους γονείς του. Η κρίση όμως στις σχέσεις υπάρχει και οφείλεται σε πιο ειρηνικά μέσα, όπως π.χ το διαδίκτυο. Οι χιλιάδες εικονικοί φίλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η πρόσβαση σε ιδιωτικές στιγμές ανθρώπων (φωτογραφίες, δηλώσεις και βίντεο), ριάλιτι με τη ζωή οικογενειών δημιουργούν μια παρεξήγηση στην επικοινωνία και στην ουσιαστική γνωριμία των ανθρώπων. Τα καλοφτιαγμένα προφίλ, τα λάικ και τα σχόλια σε αυτά και η δυνατότητα να επικοινωνήσεις με τον καθένα σε παγκόσμια κλίμακα μάλλον δημιουργούν πιο μοναξιά και σύγχυση παρά μας φέρνουν πιο κοντά. Το Company, σήμερα, μιλά για την ανάγκη μας να μοιραστούμε μια ζωή μια στέγη μια σχέση ένα όνειρο γιατί το μοίρασμα και η παρέα έχουν χαρά λύπη συγκίνηση αίμα πόνο συστατικά απαραίτητα για την βελτίωση μας την κατανόηση την αποδοχή την αυτογνωσία και την ολοκλήρωσή μας. Και όπως λέει και ο Σόντχαιμ: «alone is alone not alive»
Ελένη Σταμίδου: Μα φυσικά στη μεγαλύτερη υπαρξιακή αναζήτηση ενός σύγχρονου ανθρώπου. Στην δημιουργία ή μη, οικογένειας, στην ανάγκη για συνύπαρξη, αλλά και στα ερωτηματικά και τους φόβους που εγείρει μια τέτοια επιλογή. Ο Σόντχαιμ με τεράστιο ταλέντο και μαεστρία προσεγγίζει με χιούμορ αλλά και προβληματισμό, ένα ζήτημα με το οποίο καθένας από μας έχει έρθει αντιμέτωπος.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική που συνοδεύει το λιμπρέτο;
Χάρης Ανδριανός: Σαρωτική. Μελωδικός και ενορχηστρωτικός πλούτος από έναν συνθέτη που γνωρίζει το μιούζικαλ, την τζαζ, τη συμφωνική μουσική, την όπερα και την κινηματογραφική μουσική και ακουμπάει σοφά πάνω στη γνώση του αυτή. Σε συνδυασμό με την διπλή του πλέον ιδιότητα, λιμπρετίστα και συνθέτη, δεν τον ενδιαφέρει ποτέ το σουξέ και το χιτ στα έργα του, παρά μόνο η δύναμη και η αλήθεια των ρόλων και της ιστορίας που με τόση τέχνη και μαεστρία λέει κάθε φορά.
Κατερίνα Παπουτσάκη: Η μουσική γλώσσα που συνοδεύει το κείμενο και τη δραματουργία του έργου, είναι αριστουργηματικά περίπλοκη που πιστεύω ότι θα σας εκπλήξει……
Μυρσίνη Μαργαρίτη: Φρέσκια, ξεσηκωτική, ευφυής, συγκινητική!
Ελένη Σταμίδου: Αριστοτεχνικά ταιριαστή, με το πανέξυπνο κείμενο. Ο Σοντχάιμ ίσως στην καλύτερη συνθετική στιγμή του.

Πόσο εύκολα μπορεί ένας ηθοποιός να ενσωματωθεί σε ένα μιούζικαλ μαζί με άλλους λυρικούς ηθοποιούς;
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Όλοι επί σκηνής την αλήθεια µας και την ψυχή µας δείχνουµε και µοιραζόµαστε. Η φωνή µας και το σώµα µας είναι κοινά εργαλεία
Κατερίνα Παπουτσάκη: Χρειάζεται προσπάθεια και πολλή δουλειά με συνεχή μαθήματα ώστε να εξελίσσεται …
Μυρσίνη Μαργαρίτη: Μιλώντας από την πλευρά της λυρικής τραγουδίστριας μπορώ να πω ότι απολαμβάνω πάντα αυτήν την συνύπαρξη. Για τους ηθοποιούς αποτελεί πρόκληση το τραγούδι και για μας η πρόζα. Και οι δυο βγαίνουμε κερδισμένοι, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο ενώ γνωρίζουμε νέους τρόπους προσέγγισης στην δουλειά μας. Βλέπουμε όμως ότι στο τέλος έχουμε και πολλά κοινά και μοιραζόμαστε τον ίδιο ενθουσιασμό στην σκηνή και πίσω απ’ αυτήν!
Ελένη Σταμίδου: Οταν υπάρχει ο κοινός κώδικας της μουσικής, αυτό αποτελεί από μόνο του μια γέφυρα επικοινωνίας. Άλλωστε οι ηθοποιοί που έχουν επιλεγεί, τραγουδούν όλοι τους, εξαιρετικά.

Ποιο είναι το δικό σας στοίχημα με αυτήν την παράσταση;
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Πώς ένας τραγουδιστής της όπερας θα καταφέρει να εκφραστεί σε ένα µουσικό και ηχητικό ιδίωµα διαφορετικό, πιο απλό, πιο άµεσο, πιο…απογυµνωµένο από το…ταραταζούµ της όπερας
Κατερίνα Παπουτσάκη: Ανοίγει ένας καινούργιος ορίζοντας, ο χώρος του συμφωνικού μιούζικαλ και νοιώθω πολύ τυχερή που μου δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχω σε αυτό τον καινούργιο για μένα τρόπο δουλειάς, με την μοναδική 35 μελή ορχήστρα! Μαθαίνω τόσα πολλά μέσα από αυτή τη διαδικασία, είναι όλοι οι συμμετέχοντες εξαιρετικοί συνεργάτες! Προσπαθώ να συμβάλλω όσο μπορώ για ένα άρτιο αποτέλεσμα με τις κατευθύνσεις του πολυβραβευμένου Γιώργου Πέτρου, που είναι ο επικεφαλής της ορχήστρας και σκηνοθέτης του μιούζικαλ και με τις οδηγίες του Νίκου Λααρη (Μουσική Διδασκαλία)
Χάρης Ανδριανός: Να ικανοποιήσω τον υπέροχο χορευτή, σκηνοθέτη και χορογράφο John Todd. Είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να υπηρετήσω χορογραφίες και να τα βγάλω πέρα χωρίς τη βοήθεια χορευτών στη σκηνή όποτε με περιμένει σκληρή αλλά τόσο διασκεδαστική δουλειά αυτό το μήνα!
Ναταλια Τσαλίκη: Δεν βάζω στοιχήματα. Απλώς, προσπαθώ να φέρω εις πέρας μια δουλειά, και όσο μπορώ να την απολαμβάνω. Η συγκεκριμένη, μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχω ξανακάνει,κι αυτό με εξιτάρει. Ούτως ή άλλως, μου αρέσει να κυνηγάω δουλειές που εμπεριέχουν την πρόκληση.
Ελένη Σταμίδου: Να φανώ αντάξια των απαιτήσεων ενός τόσο σημαντικού έργου όσο το “Company”.Αποτελεί πρόκληση για έναν λυρικό καλλιτέχνη η συμμετοχή του σ’ ένα μιούζικαλ υψηλών απαιτήσεων, συνδυάζοντας χορό, τραγούδι και υποκριτική ερμηνεία μαζί.

Γιατί το «Company» θεωρείται έργο σταθμός κι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο το Broadway πλησίαζε τα ζητήματα της καθημερινής ζωής μέχρι τότε;
Μυρσίνη Μαργαρίτη: Μάλλον γιατί ασχολήθηκε με αυτό που ακολούθησε μετά από το «ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα….»
Κατερίνα Παπουτσάκη: Πράγματι θεωρείται έργο-σταθμός γιατί όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μπροντγουαίη το 1970, λόγω της τολμηρής θεματολογίας του και της επαναστατικής δομής του, άλλαξε τον συντηρητικό τρόπο με τον οποίο το Broadway άγγιζε ζητήματα της καθημερινότητας και των ανθρωπίνων σχέσεων….
Ελένη Σταμίδου: Το “Company” αναφέρθηκε για πρώτη φορά, στην επιλογή ή μη του θεσμού του γάμου, μιλώντας με ευθύτητα για ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει κατά καιρούς τους περισσότερους από εμάς. Ακόμη και σήμερα το “δεν παντρεύομαι”, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, μεταξύ πολλών ανθρώπων και το δικαίωμα της επιλογής στο συγκεκριμένο ζήτημα, πολλές φορές δημιουργεί κόντρες και ερωτηματικά πολλών ειδών. Η εκάστοτε σύγχρονη κοινωνία, δύσκολα αποδέχεται την διαφορετικότητα και το δικαίωμα της επιλογής σε τόσο δομημένες νόρμες, όπως αυτή της οικογένειας και του γάμου. Το “Company”κατάφερε να στοχεύσει άμεσα στο δικαίωμα της επιλογής της “εργένικης” ζωής, αλλά και στο τίμημα που φέρει, η επιλογή της.