Αυτό που συνήθως θυμάται κάποιος από μία παράσταση είναι κάποιες από τις στιγμές της. Μία, δύο, το πολύ τρεις είναι οι στιγμές που καθορίζουν το αν η παράσταση θα πάρει μία θέση στην καρδιά του και θα καταχωριστεί στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεών του.
Και το 2017 κλείνει – ευτυχώς- με πολλές από αυτές. Αξιοσημείωτο; Σε δύο από αυτές πρωταγωνιστεί η Καριοφυλιά Καραμπέτη, ενώ δύο από τις παραστάσεις έχει σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς.
Οπερέττα– Εθνικό/Rex (σκην. Νίκος Καραθάνος): Αξέχαστη θα μείνει μία από τις τελευταίες της σκηνές. Εκεί που υπό την υποβλητική μουσική υπόκρουση του Αγγελου Τριανρταφύλλου, όλοι οι ηθοποιοί σταδιακά μεταμορφώνονται σε γυμνά πιθηκόμορφα όντα συμβολίζοντας την επιστροφή μας στην ανωριμότητα και στη γύμνια. Γιατί κατά τον συγγραφέα του παραληρηματικού αυτού έργου Γκομπρόβιτς, η μόνη σωτηρία του σύγχρονου ανθρώπου είναι η επιστροφή στα γυμνά νιάτα.
«Πλατεία Ηρώων»- Θέταρο της Οδού Κυκλάδων (σκην. Δημήτρης Καραντζάς): Πώς να μην αναφερθεί κάποιος στη σκηνή που η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, ως κυρία Τσίτελ, σιδερώνει με ιερή προσήλωση και ψυχαναγκασμό τέσσερα πουκάμισα μετρώντας με ακρίβεια τα λόγια και τις κινήσεις που κάνει ώστε για να τελειώσει συγχρόνως το σιδέρωμα κι ο μονόλογός της.
«Ριχάρδος ο Β’» – Θέατρο Ροές (σκην. Εφη Μπίρμπα): Μέσα σ΄ένα σκηνικό ημιφωτισμένο, γεμάτο καπνούς, δεσπόζει ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄, ως ιερό πρόσωπο, ως Ηλιος. Με μια ολόχρυση πανοπλία στην αρχή και ακολούθως μ΄ένα ολόχρυσο κολάρο στο λαιμό. Ως κεντρικό σώμα που φωτίζει τους υπηκόους του, τους κόλακες και τους σφετεριστές του θρόνου του στην πορεία του προς το Πάθος. Η βασιλεία του ως κατασκευή «πλάθεται» και σχηματοποιείται ως σφαίρα. Κάπως έτσι μπορεί να οπτικοποιηθεί η μοναδική εικόνα του Αρη Σερβετάλη στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Μήδεια»– Μικρή Επίδαυρος (σκην. Δημήτρης Καραντζάς): Η φράση του Χάινερ Μύλλερ που ακούστηκε στη Μικρή Επίδαυρο ηχεί ακόμη στα αυτιά μας: «Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δυο, και να κατοικήσω στον κενό, ανάμεσα, εγώ· ούτε γυναίκα, ούτε άντρας». Η θεατρική σκηνή μοναδική. Καθώς ακούγεται, όλα τα φώτα έχουν σβήσει στη σκηνή και επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Ο Δημήτρης Καραντζάς με την «ανδρική» αυτή «Μήδεια» κατάφερε με τον τρόπο αυτό να «ανοίξει» επί σκηνής γόνιμο διάλογο πάνω στην έννοια του φύλου.
Στέλλα Κοιμήσου– Εθνικό Θέατρο (σκην. Γιάννης Οικονομίδης) Συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις, κυρίως εξαιτίας της λεκτικής της βίας, αλλά και του εκπληκτικού ερμηνευτικού κρεσέντου του ηθοποιού Στάθη Σταμουλακάτου το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο της παράστασης. Ένα δεκαπεντάλεπτο που οι περισσότεροι παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα.
«Πέρσες»– Αρχαία Επίδαυρος (σκην. Αρης Μπινιάρης): Η Ατοσσά της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη, μια γήινη βασίλισσα της συμφοράς των Περσών, είναι η αφορμή για να οδηγηθεί η ίδια σ’ έναν ακόμα άθλο ερμηνευτικής αυτοκυριαρχίας και συγκέντρωσης. Με τον δερβίσικο χορό της και το δαιμονικό της ξέσπασμα στην επίκληση της στον Αδη όχι απλώς μάς καθήλωσε, αλλά κέρδισε ακαριαία τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας.
«Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα»– Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης (σκην. Νίκος Μαστοράκης): Η σκηνή που ο Κλέωνας Γρηγοριάδης προσπαθεί να ανασύρει μνήμες… αγάπης από την σύζυγό του που πάσχει από αλτσχάιμερ (Ιωάννα Μαυρέα) είναι σίγουρα μία από τις πιο δυνατές της περασμένης χρονιάς. Μία σκηνή που συνοψίζει μέσα της την ουσία της αγάπης.
Τιτάνες– Φεστιβάλ Αθηνων (σκην. Ευριπίδης Λασκαρίδης): Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης κατασκευάζει ένα κόσμο εκ πρώτης όψης, μη αναγνωρίσιμο, που κατοικείται από πλάσματα παράξενα και άφυλα (ομιλούντα μεν, σε μια ακατανόητη γλώσσα δε) τα οποία επιδίδονται ακούραστα σε μια μελαγχολική, απελπισμένη, εκκωφαντικά αστεία και σταθερά τιτάνια προσπάθεια να υπάρξουν. Μία παράσταση που αποτελεί ταυτόχρονα και μία μοναδική στιγμή.
«Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς – Ενθύμιο» – Θέατρο Θησείον (σκην. Γιάννος Περλέγκας): «Σημασία έχει τι ακούς εσύ μέσα στο κεφάλι σου», έλεγε η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, η πιο μεγάλη παράφωνος της ιστορίας κι αυτή η μοναδική πίστη στον εαυτό της και στην τέχνη της τη μετέτρεψε σταδιακά από «παρατράγουδο» σε «φαινόμενο». Η στιγμή που η Ναταλία Τσαλίκη – που με την ερμηνεία της αυτή έκανε τη δική της προσωπική υπέρβαση- ως Φλόρενς τραγουδά πιο παράφωνα από ποτέ χωρίς να… ακούει ήταν ανατριχιαστική.
«Χαρτοπόλεμος» – Μικρό Γκλόρια (σκην. Γιώργος Παλούμπης): Στο δυνατό αυτό νεοελληνικό έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού ένα οικογενειακό δράμα εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια μας δίνοντάς μας γροθιά στο στομάχι. Η υπόθεση στη τρίτη πράξη μετατρέπεται σε θρίλερ, καθώς ξαφνικά οι ήρωες βρίσκονται με δύο πτώματα στο σαλόνι τους και επί σκηνής δίνεται πραγματική μάχη με τα τρία αδέρφια (Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ρωμνιός, Παύλος Πιέρρος) και τη νύφη (Βάλια Παπακωνσταντίνου) να πιάνονται κυριολεκτικά στα χέρια.
Αύγουστος (θέατρο Δημήτρης Χορν- σκην. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Άκρως ρεαλιστικό, αλλά και συγκλονιστικό το επί σκηνής μαλλιοτράβηγμα ανάμεσα στην Θέμιδα Μπαζάκα και τη Μαρία Πρωτόπαπα μετά το »μπουρλότο» που έπεσε στο οικογενειακό τραπέζι.
«Ήταν όλοι τους παιδιά μου» – Θέατρον Εμπορικόν (σκηνο.Γιάννης Μόσχος). Ξεχωρίσαμε την σκηνή που ο πατέρας Τζο Κέλλερ (Δημήτρης Καταλειφός) αναγκάζεται να ομολογήσει στο γιο του Κρις Κέλλερ (Γιώργο Βουρδαμή) ότι πράγματι γνώριζε πως τα εξαρτήματα που είχε δώσει στο στρατό, κατά τη διάρκεια του πολέμου, στον οποίο΄και τα δύο του παιδιά ήταν στρατιώτες , ήταν ελαττωματικά, με αποτέλεσμα την πτώση 21 αεροσκαφών και το θάνατο των πιλότων. Το σκηνικό εκτόπισμα και η εμπειρία του Δημήτρη Καταλειφού έδεσαν μοναδικά με το ταλέντο του νεότερου συναδέλφου του, πείθοντάς μας απόλυτα για τη σχέση του και το δράμα που βίωναν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
πηγή: tospirto.net
