Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του «Cats», διαλέγουμε τις παραγωγές που μας έκαναν να χορεύουμε στo κάθισμά μας.
«Pitch Perfect» (2012)
Αν ψάχνετε κάτι πιο ποπ, η ταινία του Τζέισον Μουρ είναι εδώ για εσάς. Ατελείωτο τραγούδι, χορός και ακομπλεξάριστο (αμερικάνικο) χιούμορ συνθέτουν ένα από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ franchise, με δύο σίκουελ μέχρι σήμερα, τα οποία χρωστούν πολλά στο ταμπεραμέντο των πρωταγωνιστριών Άννα Κέντρικ και Ρέμπελ Γουίλσον.
«Οι Άθλιοι» (2012)
Προτού ο Τομ Χούπερ αποπειραθεί να διασκευάσει το «Cats», τον απασχόλησε ένα άλλο εμβληματικό μιούζικαλ, το οποίο μετέφερε με κάθε μεγαλοπρέπεια στη μεγάλη οθόνη. Ο σκηνοθέτης ακολούθησε τη λογική του megamusical κι έδωσε διαστάσεις μπλοκμπάστερ έπους στην περιπέτεια του Γιάννη Αγιάννη, σαρώνοντας το box office και χαρίζοντας το Όσκαρ στην Άν Χάθαγουεϊ.
«Sing Street» (2016)
Η νοσταλγική ταινία του Τζον Κάρνεϊ («Once») αδίκως παραγνωρίστηκε όταν κυκλοφόρησε, αν κι έτυχε θερμής υποδοχής. Πρόκειται για μια γλυκύτατη ιστορία ενός αγοριού στο Δουβλίνο των ’80s, το οποίο βρίσκει στο rock ’n’ roll καταφύγιο από την καταπιεστική οικογένειά του και ταυτόχρονα το μέσο για να κερδίσει το κορίτσι που αγαπά.
«La La Land» (2016)
Η παρ’ ολίγον κάτοχος του Όσκαρ καλύτερης ταινίας «περιορίστηκε» στα έξι βραβεία, έχοντας καταφέρει να εκμοντερνίσει το είδος με τα πιο απλά υλικά. Αγόρι συναντά κορίτσι, βαθιά ρομαντική ατμόσφαιρα, τζαζ μελωδίες και γοητευτικές εικόνες μάς έκαναν να ερωτευτούμε τη «City of Stars» του Νταμιέν Σαζέλ, κι ας μην την επισκεφθήκαμε ποτέ.
«Jeannette» (2017)
Με διαφορά το πιο ιδιοσυγκρασιακό μιούζικαλ της λίστας και ταυτόχρονα το πιο απαιτητικό για όσους δεν γνωρίζουν το αντισυμβατικό στιλ του Γάλλου auteur Μπρούνο Ντιμόν («Καμίλ Κλοντέλ 1915»). Ετοιμαστείτε για μια εικονοκλαστική απεικόνιση της ιστορίας της Ιωάννας της Λωραίνης, υπό τους ήχους του μέταλ συγκροτήματος Igorrr, η οποία μάλιστα πρόσφατα απέκτησε και σίκουελ.
Συντάκτης: Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος
Πηγή: www.athinorama.gr
