Το «Τρυφερούδι» του Σαμουέλ Τεΐς πήρε τελικά τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το γαλλικό, ευαίσθητο φιλμ που αφηγείται την ιστορία του Τζόνι (το «τρυφερούδι» του τίτλου). Δεκάχρονο παιδί ο ήρωας, μεγαλωμένος σε ασταθές περιβάλλον, βρίσκει στον δάσκαλο του (σχέση που λειτουργεί και αντιστρόφως) μια, έστω λοξή ματιά σε μια καλύτερη ζωή. Και ναι, θα μπορούσε κανείς να γράψει πως οι φιλμικοί φορείς αυτών των νοημάτων είναι που, ούτως ή άλλως πρωταγωνιστούν στις σύγχρονες δραματουργικές τάσεις, όμως ο Τεΐς είναι αρκετά ευθύς και έντιμος απέναντι στο υλικό του για να το εργαλιοποιήσει διδακτικά. Και αυτό κάνει το «Τρυφερούδι» να ξεχωρίζει. Απολύτως λογική (αν και κάπως αναμενόμενη) η βράβευση του Αλιοσά Ρενέρ με το βραβείο Ανδρικού Ρόλου.
Ο Αργυρός Αλέξανδρος δόθηκε στο «Clara Sola» («Η Κλάρα μόνη») της Ναταλί Άλβαρες Μεσέν, ένα ιδιόμορφο φιλμ από την Κόστα Ρίκα (σε συμπαραγωγή Σουηδίας, Βελγίου & Γερμανίας) που αποτελεί μια, κατά κάποιο τρόπο, γήινη μεταγραφή του μύθου της «Κάρι» του Ντε Πάλμα (ή του Στίβεν Κίνγκ, αν προτιμάτε), αλλά σε παραμυθένια «γραμμή». Σημειώστε πως η ταινία είχε ήδη κάνει την πρεμιέρα της στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Καννών. Μακάρι να βρει το δρόμο της στην αίθουσα, και μακάρι ο κόσμος να ακολουθήσει. Είναι δύσκολες οι εποχές πλέον γι’ αυτό το σινεμά στην μετά-covid εποχή.
Πόσο μάλλον και για το Μεξικάνικο «Κουτί» του Λορένσο Βίγας, όπου ένας έφηβος ταξιδεύει για να παραλάβει τη σορό του πατέρα του που βρέθηκε σε έναν ομαδικό τάφο στην έρημο του Βορρά. Εκεί, η συνάντηση του με έναν άντρα που μοιάζει εμφανισιακά στον υποτιθέμενο νεκρό, γεννά μέσα του αμφιβολίες (και μια ελπίδα) σχετικά με την πραγματική κατάσταση του πατέρα του. Φιλμ εξαιρετικά λεπτών αποχρώσεων που καταπιάνεται με ένα ζόρικο θέμα – σα να χειρίζεσαι νιτρογλυκερίνη. Και ο Βίγας διαθέτει στόφα αληθινού κινημτογραφιστή (η δε ταινία του είναι γυρισμένη σε φιλμ 35 χιλιοστών και, να με συμπαθάτε, είναι κι αυτός ένας κάποιος δείκτης).
Δίκαιο επίσης και το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στη Σοφία Κόκκαλη για την ερμηνεία της στην ταινία της Ζακλίν Λέντζου «Σελήνη, 66 ερωτήσεις», αν και δεν πιστεύω πως η ταινία στέκεται στις πλάτες της πρώτης, όπως ακούω να το κουβεντιάζουν οι φετινοί θαμώνες των Φεστιβαλικών αιθουσών. Αντιθέτως, πρόκειται για μια απολύτως συντονισμένη προσπάθεια τόσο της σκηνοθέτιδας, όσο και της πρωταγωνίστριας – και είναι αυτός ο «δεσμός» που αποτελεί ένα από τα πιο βασικά ατού του φιλμ.
Πάντως, ο μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ, αν είναι να μετρήσουμε τα βραβεία δηλαδή, ήταν τα «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση. Έφυγε με: Χρυσό Αλέξανδρο >>Film Forward, το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) για ελληνική ταινία, το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), το βραβείο της ΕΡΤ αλλά και αυτό του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Το δε βραβείο κοινού για ελληνικό φιλμ πήγε στην «Αγέλη Προβάτων» του Δημήτρη Κανελλόπουλου.
Κανένα βραβείο για το Περουβιανό «Mother Lode» (που μου άρεσε πολύ), και ένα βραβείο για την αριστουργηματική Κολομβιανή «Σκουριά» του Σεμπαστιάν Μέσα, αυτό της Βουλής για «μια ταινία που διαπραγματεύεται στοχαστικά την αφοσίωση ενός νέου στην προγονική φροντίδα της γης σε πείσμα των σειρήνων της εγκατάλειψης, αναδεικνύοντας συγχρόνως με δεξιοτεχνία την απαράμιλλη ομορφιά ενός απειλούμενου φυσικού τοπίου». Συνυπογράφω.
Ήταν όμορφα; Ε, πως να το κάνουμε ήταν. Και μόνο που είχαμε τόσο καιρό να χαρούμε Φεστιβάλ δηλαδή. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν και κάπως μουδιασμένα, όπως μουδιασμένοι ήμασταν κι εμείς. Οπότε αναμενόμενες και οι (ανά φάσεις) αποκαρδιωτικές άδειες αίθουσες, αναμενόμενα και τα όχι και τόσο «ζεστά» πάρτι, αναμενόμενα όλα. Σημασία είχε πως συναντηθήκαμε ξανά. Και, όσο να’ναι, με τα κρούσματα να ανεβαίνουν ραγδαία και πάλι, κάπου έβρισκε μέσα μας χώρο και η μελαγχολική σκέψη πως, ακόμα κι αυτή η ελαφρώς «εορταστική» εικόνα ήταν περισσότερο μαγική παρά ριζωμένη στην πραγματικότητα.
Πηγή: naftemporiki.gr
